Jeśli rockowy utwór wymaga zaprezentowania agresywnej, precyzyjnej metalicznej sygnatury, taką właśnie otrzymamy. Posłuchajcie dźwięku krowiego dzwonka, towarzyszącego uderzeniom w hi-hat, na „Gold Dust Woman” Fleetwood Mac, a zrozumiecie, co mam na myśli. Jednak naturalna skłonność głośników pozwala harmonicznym i powietrzu otworzyć się i rozkwitnąć, a talerze mogą lśnić złotym, jesiennym blaskiem. Kiedy słuchałem nagrania Eltona Johna „Someone Saved My Life Tonight”, z płyty SACD (odtwarzanej przez znakomity Esoteric X-03x), zachwyciłem się wybuchowością transjentów, wybrzmieniem uderzeń talerzy i całkowicie wypełnionym dźwiękiem werbla, począwszy od brzęczenia naciągów, a na metalowej obudowie skończywszy.

Zakres tonalny rozciągający się od średniego basu do niższej średnicy posiada mnóstwo wigoru i dynamiki, bez śladu miejsc w których brakowałoby energii. Zakres o którym mowa jest trudny do opanowania, ale zasadniczy jeśli mamy stworzyć odpowiednią podstawę dla muzyki. Jeśli go brakuje, instrumenty takie, jak wiolonczela brzmią w sposób odchudzony, tracąc swoją akustyczną, głęboką barwę i stają się jedynie swoim bladym cieniem. Kiedy rozpoczynają się znajome dźwięki perkusji lub basu – obojętnie czy orkiestralne, jak w „Fanfare for the Common Man” Aarona Coplanda, czy też rockowe, jak w utworze „Telegraph Road” Dire Straits – nie szukam ich „papierowego” odwzorowania; oczekuję przeszywających, mocnych uderzeń które mają sprawiać wrażenie, jakby dobywały się z niezbadanych, przepastnych czeluści. O ile Sabrina nie do końca wydaje się panować nad pasmem schodzącym w okolice 20Hz, wciąż świetnie radzi sobie z budzącym szacunek, pełnym wigoru zakresem nisko-średniotonowym w okolicach 30Hz (w pomieszczeniach zamkniętych, rzecz jasna), który, jeśli ostatnio tego nie doświadczyliście, jest więcej niż satysfakcjonujący. Głośniki generują wielką masę energii niskich częstotliwości, czasem przywołując niemalże sejsmiczne, budzące grozę drżenie wywołane najniższymi oktawami organów piszczałkowych, jakie znajdziemy w utworach z „Requiem” Ruttera. Sabrina jednak ma swoje ograniczenia; najgłębsze dźwięki organów, czy energia basowego kotła orkiestry podczas „Fanfare” Coplanda są lekko zmiękczone dynamicznie i tracą nieco ze swojej integralności tonalnej.

Pod względem mocy wyjściowej i dynamiki, Sabrinę zaprojektowano tak, jak wszystkie głośniki Wilsona, mając na uwadze rygory studia nagraniowego. Kiedy ciśnienie dźwięku rośnie, Sabriny absolutnie nie dostają zadyszki. Podkręćcie głośność jeszcze bardziej, a nie będzie odwrotu. W zasadzie głośniki wydają się jeszcze bardziej ośmielone. Najbardziej zaskoczył mnie sposób, w jaki Sabrina połączyła znakomitą rozdzielczość przy niskich poziomach sygnału, z niezwykle delikatną dynamiką basów – jest to zakres w którym większość głośników traci kontrolę. Na „La Boutique Fantasque” Rossiniego [The Royal Ballet, Ansermet, RCA] słychać fragment kiedy viole basowe schodzą poniżej tematu głównego – w wyjątkowo cichy i delikatny sposób. Każda głęboko brzmiąca nuta nie tylko była czysto wyartykułowana, ale wybrzmiewała pogłosem w sali koncertowej, pogłębiając nastrój jaki tworzyło wykonanie. Będąc kompletnie nieprzygotowanym na to, co usłyszę, muszę przyznać , że odtworzyłem to nagranie trzykrotnie, aby upewnić się w swojej obserwacji. Z bardziej ogólnego punktu widzenia, tak szeroko rozciągnięta czułość dynamiczna może działać na dwie strony. Z jednej – otwiera w jeszcze większym stopniu znane nam, nieskompresowane nagrania. Tłoczenia płyt LP direct-to-disc, na przykład, ujawniają jeszcze bardziej subtelne zmiany głośności brzmienia instrumentów. Jednak z drugiej strony, zacząłem oceniać inne nagrania nieco bardziej wybrednym uchem, nastawiony na artefakty wynikające z kompresji, które wcześniej zupełnie mi nie przeszkadzały przy odsłuchach z innymi głośnikami. Takie właśnie nastawienie wywołuje szeroko otwarta, niezafałszowana dynamika.

Specyfika obrazowania dźwięku realizowana przez Sabriny jest bardzo dobra, chociaż nie do końca dorównuje najlepszym dwudrożnym monitorom, czy znakomitym trójdrożnym głośnikom podstawkowym TAD CR1. Wyposażone w jedne z najlepszych zestawów berylowych przetworników w świecie audio – CR1 są niesamowite w swojej zdolności rozjaśniania złożonych dźwiękowych obrazów. Podejście Sabriny jest nieco bardziej rozluźnione, jednak całkiem prawdopodobnie równie przekonujące, gdyż niezwykle zręcznie równoważy ona konkretne wskazówki i granice obrazowania dźwięku – np. uwarstwienie sekcji smyczkowych – z ogólnym lokowaniem źródeł w scenie dźwiękowej. Innymi słowy, Sabrina lekko faworyzuje prezentację „makro”, w stosunku do bardziej zindywidualizowanej prezentacji „mikro”. Zdaję sobie sprawę, że słuchacze mogą skłaniać się ku jednemu z tych dwóch kierunków, jednak według mnie szczegóły obrazowania nie mogą zostać oddzielone od bardziej obszernej substancji akustycznej. W przypadku Sabriny, oba rodzaje obrazowania raczej wzajemnie ze sobą współgrają w eleganckim tańcu, który je integruje, zamiast izolować.

Ponieważ zarówno WATT/Puppy, jak i Sabrina reprezentują podstawowy model głośnika wolnostojącego Wilsona w czasach sobie współczesnych, porównań między nimi nie będzie łatwo uniknąć. Bez dyskusji, WATT stanowił rewolucyjną konstrukcję. Sabrina jest nieco bardziej dojrzała i stanowi naturalne rozwinięcie aktualnej myśli technicznej Wilsona. Starszy WATT był mocniej powiązany z inżynieryjnymi korzeniami muzycznymi Dave’a Wilsona. Potrzeba stworzenia przenośnego monitora bliskiego pola o najwyższej rozdzielczości i przejrzystości brzmienia sprawiła, że WATT stał się wspaniałym narzędziem dla inżyniera nagraniowego, chociaż niektórym audiofilom również przypadł do gustu. Głośnik był wybitnie detaliczny i wyraźny w sposobie obrazowania, jednak również skłaniał się ku bardziej suchej i klinicznej stronie dźwiękowego spektrum. Późniejsze dodanie podwójnego modułu woofera o nazwie Puppy nie tylko zapewniło głośnikowi WATT podstawę na której mógł stanąć, ale również stworzyło pełnozakresowy, modułowy system głośnikowy, który utorował drogę modelowi Sasha, powstałemu około 20 lat później. Sabrina posiada cieplejszy, bardziej łagodny, bardziej atrakcyjny i romantyczny charakter brzmienia, niż jej uznany poprzednik. Rozdzielczość Sabriny jest wysoka, jednak wciąż przedkłada czystą muzykalność nad chłodniejszą, bardziej przenikliwą analizą charakterystyczną dla WATT/Puppy. Jednak w pewnym zasadniczym aspekcie obie konstrukcje poddają się opisowi nieodżałowanego Harry Pearsona, który zamieścił w recenzji Wilsonów WATT/Puppy 6, opublikowanej w wydaniu 125 magazynu The Absolute Sound: Obydwa głośniki posiadają zdolność „wydobywania dramaturgii muzyki”. (Ze swojej strony powinienem dodać, że jeśli ktokolwiek rozumiał dramaturgię muzyki, to właśnie Harry).

Ominąłbym jeszcze jeden istotny szczegół, stanowiący motyw przewodni całej tej historii – sytuację, w której głośnik spotyka się z pokojem odsłuchowym, oboje zakochują się w sobie, a później żyją długo i szczęśliwie. Nie przypominam sobie innego głośnika podstawkowego, który tak dobrze jak Sabrina zagrał w moim pokoju odsłuchowym – włączając w to tak wybitne konstrukcje, jak TAD Evolution 1, Kharma Elegance S7 Signature, Magico V2, czy nawet własny głośnik Wilsona, Sophia 3. Możecie to nazywać szczęśliwym trafem (w połączeniu z troskliwą i skrupulatną instalacją głośników przez wszechwiedzącego Petera McGrath’a z Wilson Audio), ale Sabriny po prostu wtopiły się w otoczenie. Wymienione wcześniej głośniki mogą oczywiście przewyższyć Sabriny na różne sposoby, ale w tym konkretnym przypadku synergia pomiędzy pokojem, a systemem głośnikowym była trafiona w dziesiątkę – kolejny zresztą raz potwierdza się, jak istotny czynnik stanowi zależność pokój odsłuchowy/głośnik.

„Once, Twice, Three Times a Lady”

Sabriny kompletnie mnie zaskoczyły. Oczekiwałem poziomu doskonałości proporcjonalnej do reputacji Wilsona; jednak – przynajmniej na papierze – idea wspaniałości Sabriny wyglądała na nieco naciąganą. Okazuje się, że taka nie była. Głośniki dostarczyły mi jedne z najwspanialszych sesji odsłuchowych jakie przeżyłem, a wisienką na torcie niech będzie fakt, że są one niezwykle rozsądnie wycenione. Jeżeli kwota prawie 16 tyś dolarów kiedykolwiek odzwierciedlała wartość towaru, to na pewno tak jest w przypadku Sabriny. Jeśli porównać Sabriny z konkurencją, okażą się niezastąpione w średnich i mniejszych pomieszczeniach odsłuchowych. Uważam te cacuszka za najlepsze głośniki Wilson Audio obecnie dostępne, warte każdego dolara, jakiego na nie wydamy.