Hifi Philosophy.com

Piotr Ryka

Shunyata Research sobie nie żałuje i pod hasłem „DENALI D6000/S” pisze u samej góry, że cena tego urządzenia jest bezkonkurencyjna. I zaraz pada wyjaśnienie, że analogiczne produkty dwa, a nawet trzykroć droższe, nie mogą się nawet mierzyć pod względem wydajności, jakości wykonania i, co najważniejsze, mierzalnej redukcji zakłóceń. Z czego niezbicie wynika (to już konkluzja moja), że wszyscy kupujący coś innego do uzdatniania prądu są, delikatnie mówiąc, nierozgarnięci.

Nie zaszkodzi w tym miejscu przytoczyć ową tak atrakcyjną w relacji do jakości cenę, byśmy wiedzieli, o czym mowa. Sześciogniazdkowy kondycjoner Shunyata Denali kosztuje na naszym rynku 24 860 PLN, czyli podobnie do licznego grona konkurencyjnych rozwiązań. Przy czym warto podkreślić, że słowo „kondycjoner” lokuje go w dziale urządzeń aktywnych, podczas gdy za niespecjalnie mniejsze pieniądze oferowane są też sześciogniazdkowe pasywne listwy. (Na przykład KBL Sound RPD Mk3 NCF za 16 520, czy POWER BASE HIGH END za 19 900 PLN.) I nie ma w związku z tym złudzeń – w prądowo-uzdatnieniowej tancbudzie kankan odchodzi na całego.

No ale z drugiej strony pisałem w recenzji kondycjonera Unicorn Audio Vertico (26 800 PLN), że dobry prąd to nawet nie połowa sukcesu, a wręcz warunek audiofilskiego spełnienia. Bez niego, to jakbyś miał narty bez góry – możesz biegać, ale już nie poszusujesz. Tak więc budowania toru nie zaczynamy wprawdzie od kondycjonerów, jako że da się bez nich, ale jako zwieńczenie audiofilskiego dzieła są bardzo potrzebne.

Firmę Shunyata już przedstawiałem na okoliczność recenzji topowych kabli zasilających. Pisałem wówczas, że amerykańska Shunyata Research to marka-supernowa, powstała nie jakoś bardzo dawno, bo w 1997 roku (tak więc nie zasłużony weteran), wszakże mająca za wizytówkę przede wszystkim wyjątkowo spektakularny debiut dzięki kondycjonerom Hydra, które momentalnie zawojowały rynek i zdobyły światową sławę. W dodatku sławę okrytą nimbem tajemniczości, jako że był w tych Hydrach odpowiedzialny za poprawę brzmienia tajemniczy proszek kosmiczno-militarny, niczym pył ze skrzydeł wróżki w przygodach Piotrusia Pana umożliwiający czarodziejskie wzloty, tyle że wzloty dźwięku. I trzeba też powiedzieć, że założyciel i człowiek-orkiestra całego przedsięwzięcia – naukowiec i wynalazca Caelin Gabriel – pracował wcześniej dla agencji kosmicznej i agencji bezpieczeństwa narodowego USA, jako specjalista od odszumiania danych i technologii szybkiego transferu. Więc trudno skwitować to inaczej niż obiegowym stwierdzeniem: – Oto właściwy człowiek na właściwym miejscu! I tym to jeszcze wzmocnić, że urządzenia Shunyaty są używane nie tylko przez audiofili i w studiach nagraniowych, ale także w placówkach medycznych, gdzie dbają o ludzkie życie. Więc trudno o lepszą rekomendację.

I żeby sprawę wstępu z mocnym przytupem zamknąć, wspomnę jeszcze, że te pamiętne kondycjonery Hydra są wciąż w zmodyfikowanych wcieleniach przez Shunyatę oferowane i to one stanowią szczyt oferty, z trzygniazdkowym modelem TRITON v3 za 44 tysiące na czele. A o połowę tańszy i dwa razy więcej gniazd mający kondycjoner Denali ma też wysoką rekomendację, jako zmiatający konkurencję i na dodatek uniwersalny. Bo trzygniazdkowa Hydra v3 jest dla urządzeń o niskim poborze i powinna być uzupełniana przez DENALI D2000/T o przeznaczeniu specjalnym dla tych o poborze wysokim, podczas gdy sumarycznie znacznie tańszy Denali D6000/S może obsługiwać dowolne typy urządzeń, w tym dwa o wysokim poborze.

Budowa

Najwyższe Hydry były kiedyś nierozbieralne, więc magicznego proszku nie dało się powąchać. Ale nowsze już tak, wystarczy zatem uruchomić Google, by zaraz zdjęcie się znalazło i ukazało, że mają na liniach zasilania po dużym, podługowatym, czarnym walcu i w zasadzie nic więcej. To w tych walcach śpi tajemnica, co te pieniądze kosztuje. Samą tę tajemnicę można natomiast zobaczyć na zdjęciach ze strony internetowej producenta, by przekonać się, że ma postać białego granulatu. Denali wyglądają wewnątrz inaczej; zdjęcie pokrywy górnej, podobnie jak napisy z tyłu, ujawnia podział sześciu gniazd na trzy sekcje po dwa. Podział techniczny ogranicza się jednak w istocie do dwóch rodzajów, jako że dwie z trzech par zaplecze obsługowe posiadają to samo. Każda ma przy tym identyczną sumaryczną pojemność poboru mocy podłączanych urządzeń, po 7A. Odrębnymi czyni je więc jedynie wewnętrzna organizacja, oznaczająca dwa razy identico. Każda z identycznych par ma za obsługę po własnym podwójnym module (każde więc gniazdo ma swój), w postaci wielokrotnie krótszego niż w Hydrach walca wypełnionego ferromagnetycznym proszkiem do pochłaniania wysokoczęstotliwościowych zakłóceń. (Technologia NIC™) Proszek, a dokładniej granulat, jest nowej (drugiej) generacji i jest ponoć jeszcze skuteczniejszy.

Poza tym każda para – tym razem już włącznie z trzecią o sumarycznej pojemności 16A – ma po jednym na własny użytek module CCI™ (Component-To-Component Isolation), mającym misję zapobiegania przenikaniu zakłóceń od urządzenia do urządzenia. (Na przykład z przedwzmacniacza do wzmacniacza.) Zdolność pochłaniania takich zakłóceń okazuje się być w tym CCI imponująca, przekładająca się na izolacyjną barierę aż 60 dB. Co sprawdza się znakomicie także w łączności wojskowej i dla aparatury medycznej, a dla ciekawych ma Shunyata na swojej stronie internetowej zdjęcia porównujące odczyt elektrokardiogramu z zastosowaniem CCI i bez. Różnica przejrzystości okazuje się szokująca. Przy okazji warto pokrótce opisać historię tego CCI™, ponieważ niewątpliwie nobilituje audiofilizm. Moduły CCI pierwszej generacji wchodziły w skład kondycjonera Shunyata Triton, stanowiącego element zestawu audio pewnego lekarza kardiologa, specjalisty od elektro i echokardiografii. Wiedziony trafnym przeczuciem pan ten postanowił sprawdzić, czy kondycjoner poprawiający czystość i rozdzielczość systemu dźwiękowego nie poprawi też aby odczytu urządzeń medycznych. W efekcie Shunyata Research powołała firmę córkę Clear Image Scientific, zajmującą się wyłącznie obsługą aparatury medycznej, a nowe filtry CCI są dwa razy skuteczniejsze od pierwszych.

Ostatni typ modułu – wielka, spłaszczona pucha – wyposażono oprócz ferromagnetycznego pochłaniacza w trzecią technologię optymalizującą, właściwą już tylko parze gniazd najbardziej obciążalnych, dedykowanych integrom i końcówkom mocy. To technika QR/BB™, pozwalająca zapobiegać najczęściej kierowanym pod adresem kondycjonerów krytykom. Dzięki jej zastosowaniu kondycjonery Shunyaty są odporne na piki poboru mocy, a więc i spadki dynamiki. Ba, według producenta potrafią wręcz dynamikę wzmacniać. Ma się ona okazać większa niż u wzmacniacza podpiętego wprost do ściany i przy okazji oczywiście też wolna od zakłóceń. Jakim sposobem, tego Caelin Gabriel nie zdradza, ale podobno nie ma tam w środku żadnych kondensatorów.

To jednak i tak nie wszystko. Kolejna rzecz to wewnętrzne okablowanie, poddane w specjalnym urządzeniu zastępującym wygrzewanie procesowi KPIP (Kinetic Phase Inversion Process). Zysk z tego jest podwójny: Denali nie wymaga wstępnego wygrzania po zakupie i na dodatek błyskawicznie „zbiera się” po włączeniu, bezzwłocznie oferując słyszalną poprawę. Poza tym kondycjoner „w znacznej części” składa się z podzespołów poddanych kriogenicznemu ochładzaniu, porządkującemu wewnętrzną strukturę, i korzysta z własnego projektu gniazd prądowych CopperCONN z wysoko oczyszczonej, beztlenowej miedzi. Ma także szereg zabezpieczeń antywibracyjnych, w tym sposób mocowania tychże gniazd, sposób poprowadzenia kabli i sztywną obudowę. W przypadku dwóch kondycjonerów z serii Denali o orientacji pionowej (wspomnianego dwugniazdowego D2000T dla końcówek mocy i uniwersalnego, sześciogniazdowego D6000T) dochodzą do tego zintegrowane podstawki antywibracyjne o kształcie chromowanych walców, których recenzowana wersja płaska nie posiada, ponieważ litera „S” w nazwie znaczy „Shelf”, czyli półkę.

Tak więc przeznaczona jest do montażu półkowego w stelażu zawierającym już własną antywibrację, podczas gdy dwie pionowe stawia się wprost na posadzce. Dodatkowym atutem obu wersji pionowych jest zabezpieczenie kabli przed luzowaniem bądź wysunięciem, poprzez zamontowanie specjalnych obejm podtrzymujących, których wersja horyzontalna znów nie ma. Te, jak to nazywa Shunyata „kołyski”, mają jednak zastosowanie jedynie w wersjach amerykańskich, bowiem europejskie gniazda Shuko posiadają własne zabezpieczenia wewnętrzne w postaci sprężynowych dźwigni. Prócz tego kondycjoner (bez względu na orientację) ma dodatkowe gniazdo uziemienia, pozwalające podpinać dodatkowy kondycjoner masy, a także przy włączniku rozbudowane zabezpieczenia główne. Producent zwraca przy tym uwagę, by wszelkie podpinanie kabli odbywało się przy wszystkich składnikach toru wyłączonych i by kabel zasilający podpinać najpierw do danego urządzenia, a dopiero w następnym kroku do kondycjonera (też oczywiście wyłączonego).

Ostatnia sprawa, to kabel przyłączeniowy samego kondycjonera. Ten wziąć musimy od Shunyaty, gdyż wtyk dla niego przeznaczony jest szeroko-płaskobolcowy (profesjonalny), o obciążalności 20A. Wraz z Denali nie dostajemy żadnego, więc zmuszony jestem napisać, że najtańszy w ofercie Venom HC kosztuje 1460 PLN, a za większe pieniądze możemy wybierać spośród szerokiej gamy lepszych.

Całość ląduje w tekturowym pudle, kosztuje jak napisałem i ma instrukcję obsługi o wiele za ubogą. Nie zawierającą nawet rysunku tylnego panelu z opisem przeznaczenia gniazd, ani schematu wewnętrznego z opisem poszczególnych sekcji. Krótko mówiąc – fuszerka.

Co innego natomiast wygląd. Urządzenie jest efektowne – całe z czarno szczotkowanego, pięknie się prezentującego aluminium. By jeszcze lepiej się przedstawiało, panel przedni zdobi duży, głęboko frezowany napis DENALI i jest ten panel mocno odchylony do tyłu, co okazało się zabiegiem udanym. Wraz z tym wygląd nabiera pożądanej lekkości i czuć dbałość o estetykę. Jedyne co należałoby niezwłocznie poprawić, to wściekle świecąca niebieska dioda przy włączniku, którą tradycyjnie potraktowałem plasteliną. (A potem się o tej plastelinie zapomina i trzeba powtarzać sesję zdjęciową.) Wymiary urządzenia to 43.8 x 30.9 x 11.4 cm, a waga 5,6 kg. 

Wpływ na brzmienie i wizję

Nabrałem nietypowego zwyczaju zaczynania testu listw czy kondycjonerów od kontroli telewizyjnego obrazu. Wymowne jest to i niemało pouczające, a poza tym powinno stanowić normę. Bo skoro taka poprawa w odczytach obrazowych aparatury medycznej, to chyba na telewizorach również, jako rzecz oczywista sama przez się. Poza tym kto powiedział, że taki kondycjoner ma obsługiwać jedynie audio? Jeżeli faktycznie prąd wielokierunkowo poprawia, to chyba kinu domowemu także się może przydać. Pomińmy żelazka i lodówki, ale przydałby się też zapewne komputerowi z jego monitorem. Jednak dla komputerowego zakątka ma Shunyata specjalny kondycjoner HYDRA DPC-6 v3, tak by testerom się nie nudziło.

Zacząłem przeto od telewizora, konkretnie ostatniej plazmy w dziejach Panasonica – TX-P42GT60E. Szkoda tych plazm, bo gradacją odcieni przewyższały i LED-y i OLED-y. To jednak inna historia, a nas interesuje jakość obrazu przed i po użyciu kondycjonera. Przed sygnał był brany wprost ze ściany kablem solid-core 16A o wtykach profesjonalnych i następnie rozprowadzany listwą 16A solid core (sam okablowywałem) na Blu-Ray OPPO 103D i Mediabox NC+. I jeszcze przypomnienie, że wszystkie próbowane wcześniej kondycjonery oraz audiofilskie listwy z wyjątkiem kondycjonerem Entreqa powodowały nieprzyjemne mżenie obrazu, dla moich oczu nieakceptowalne. (A wzrok mam nienaganny.) Zmiany ograniczały się zawsze do nienaturalnego podbijania kontrastu i tego właśnie mżenia, skutkując przemożną chęcią natychmiastowego powrotu do stanu poprzedniego – prądu branego ze ściany. Nauczony taką praktyką przekładałem wtyczkę z gniazda ściennego (Shuko, linia 4 mm kwadrat solid core) do Denali bez specjalnego przekonania, ale i nie bez ciekawości. Zacząłem od gniazda spośród tych do słabszego obciążenia, choć plazma ciągnie przeszło 300W, więc nieco problematycznie. Efekt okazał się ciekawy, a nawet intrygujący. Odnośnie tego uciążliwego mżenia i przedobrzonego kontrastu. Mżenie się pojawiło śladowe, niemalże pomijalne, a kontrast nie przyspieszył w sensie ostrości. Tak więc pejoratywy niemal żadne i wraz z tym brak ciągot do ucieczki, gdyby coś dano w zamian. A dano naprawdę dużo. Tak dużo, że aż nie wiem, od czego zacząć.

Może zacznę od tekstur. Skanowanie ich uległo wyraźnej poprawie. Przykładowo: pory na twarzy Giulietty Masiny w scenie plażowej z „Giulietta i duchy” stały się bardziej widoczne, a obicia kanapy w scenie gabinetowej Toma Hanksa z ojcem i dziadkiem w „Masz wiadomość” wyraźnie mocniej tłoczone.