High Fidelity 01/2015 (Nr 136)

Wojciech Pacuła

Tak wysokie kolumny w moim pokoju lądują nieczęsto. Ostatnie to Trenner & Friedl Isis, a wcześniej Amphion Krypton3. I nie chodzi o to, że mam za małe pomieszczenie odsłuchowe. Duże nie jest, to około 30 m2 plus 12 m2 korytarza, jest jednak wyjątkowo udane pod względem akustyki, czemu sprzyjają, pokrywające je od góry do dołu, książki i płyty, a także panele Vicoustics. Kolejnym ułatwieniem jest odsłuch w polu półbliskim, który zmniejsza wpływ dźwięków odbitych na dźwięk bezpośredni. Przesłuchałem u siebie kilkaset różnych konstrukcji, z czego dużą część znam z innych lokalizacji i systemów. Dlatego wiem, że jeśli coś brzmi u mnie źle, to nie dlatego, że akustyka jest niesprzyjająca, że pokój za mały, a po prostu dlatego, że to złe kolumny.

Triton One to topowe kolumny firmy GoldenEar, z którą mieliśmy okazję zaznajomić się w sierpniu 2014 roku w 126 numerze „High Fidelity”. Seven, choć znacznie mniejsze niż One, bo otwierające ofertę serii Triton, w udany sposób przybliżały filozofię budowy oraz dźwięku inżynierów z amerykańskiego Stevenson. Mierzące 146 (W, przód) x 184 (W, tył) x 279 (D) x 101 (H) mm i ważące 14,5 kg (sztuka) najmniejsze wolnostojące kolumny firmy, Triton Seven zbudowane zostały wokół dwóch głównych konceptów: głośnika wysokotonowego o nazwie High-Velocity Folded Ribbon Tweeter (HVFR), czyli głośnika Heila (Air Motion Transformer – przetwornik „harmonijkowy”) oraz membran biernych, umieszczonych po bokach kolumny. Istotna była również aranżacja głośników na przedniej ściance w układzie D’Appolito. Te same pomysły i rozwiązania znajdziemy i w modelu One.

Są jednak i różnice, wśród których najważniejsza to zasilanie głośników niskotonowych w topowej konstrukcji przez wzmacniacz mocy. Mówimy więc o kolumnie półaktywnej, w której sekcja średnio-wysokotonowa napędzana jest z zewnętrznego wzmacniacza, zaś niskotonowa ma swój własny, wbudowany wzmacniacz (jak w subwooferze aktywnym). W odróżnieniu od kolumn tego typu sprzed lat sekcja niskotonowa wspomagana jest zaawansowanym układem korekcyjnym, pracującym w domenie cyfrowej, przy użyciu 56-bitowego DSP. Kolejną różnicą jest zastosowanie w testowanych kolumnach przetworników średniotonowych MVPP (Multi-Vaned Phase Plug), tj. ze stożkami fazowymi o specjalnym kształcie, zaprojektowanymi przy wspomaganiu komputera.

I wreszcie kształt głośników niskotonowych oraz radiatorów biernych jest inny – aby zachować wąską ściankę przednią, dzięki czemu kolumna jest optycznie „lżejsza” i poprawia się przestrzenność, zaimplementowano w Tritonie One głośniki mające kształt prostokąta. To trzy przetworniki niskotonowe na kanał („Long-Throw Quadratic Subwoofer Bass Drivers”), każdy o wymiarach 130 x 230 mm i aż cztery membrany bierne („Quadratic Planar Infrasonic Radiators”) o wymiarach 180 x 254 mm każdy. Mówimy więc o powierzchni drgającej o wymiarach sporego okna. I to tylko do reprodukcji niskiego basu. Aby ruszyć taką masę potrzebny jest potężny wzmacniacz – ten w One ma moc 1600 W („ForceField Amplifier”).

Kolumny podłącza się na dwa sposoby. Pierwszy, rekomendowany, niewiele różni się od normalnych kolumn – kable głośnikowe idące od wzmacniacza podłączamy do wejść głośnikowych w kolumnie. Sygnał rozdzielany jest wewnętrznie do sekcji pasywnej i aktywnej. Firma rekomenduje ten układ, podobnie jak inny specjalista od kolumn półaktywnych, niemiecki Avantgarde Acoustic. Można wprawdzie doprowadzić sygnał niskopoziomowy z wyjścia przedwzmacniacza, jest w kolumnie wejście RCA, ale w ten sposób sekcje otrzymują sygnał różniący się charakterem – niskotonowa powiela charakter przedwzmacniacza, a średnio-wysokotonowa przedwzmacniacza i wzmacniacza mocy. Ja również tego sposobu nie polecam.

Poniżej jest jeszcze gniazdo sieciowe, którym zasilamy wzmacniacz wewnątrz Tritonów. Można więc eksperymentować z doborem kabla sieciowego. Obok jest gałka, którą regulujemy natężenie dźwięku. W czasie testu kolumny grały podpięte kablami sieciowymi Oyaide Tunami GPX-R V2 i kablami głośnikowymi Acoustic Revive SPC-2.5TRIPLE C-FM.

Stały w miejscu, w którym normalnie stoją Harbethy M40.1 i było to ustawienie optymalne. Gałka natężenia niskich tonów w jednym miejscu „klika”, wskazując rekomendowane ustawienie. U mnie sprawdziło się bardzo dobrze. Tritony stały 1 m od tylnej ściany.

Triton One to duże, wielogłośnikowe kolumny. Pomimo to grają jak jeden przetwornik – spójnie i gęsto. Nie słyszę miejsc, w których sekcje się ze sobą łączą, co bardzo dobrze świadczy o konstruktorach. Najwięcej głośników poświęcono na przetwarzanie basu. Jest on znakomity, bo świetnie kontrolowany, ale przy tym gęsty i nasycony. Jego ilość można regulować pokrętłem na tylnej ściance. Próby zacząłbym od miejsca zaznaczonego przez konstruktorów – mniej więcej na godzinie 12 jest zapadka, przy której czuć cichy „klik”. W moim pokoju był to najlepszy wybór. Bas był w bardzo dobrej relacji ze średnicą i przypominał to, co mam w swoich, znacznie droższych Harbethach.

Środek pasma także jest nasycony, ale to po prostu przedłużenie tego, co się dzieje na dole. Zakres ten nie jest jakoś bardzo selektywny. Atak dźwięku jest nieco zaokrąglony i wygładzony. Daje to gładki, aksamitny dźwięk idealny do odtwarzania dowolnego asortymentu muzycznego – od mocnych gitar na Royal Blood, po wysmakowany fortepian na Peace Patricka Nolanda. Sposób pokazywania środka pasma to część pomysłu ludzi z GoldenEar na dźwięk. Słychać, że chodziło o to, aby przekaz był maksymalnie przyjemny, przyjazny, wciągający. Kolumny są niesamowite w kreowaniu atmosfery zarówno małego klubu jazzowego, jak i dużego kościoła tylko z wokalami. To dźwięk, z którym można być „na zawsze”, nie kłopocząc się o odsłuchy czegoś innego, dobierając co najwyżej źródło i kupując płyty.

Oprócz bardzo ładnej barwy najważniejszą zaletą Tritonów One jest niebywała scena dźwiękowa. Nie słuchajcie tych, co mówią, że tylko monitory potrafią wykreować przestrzeń, to bzdura. Po prostu z małym głośnikiem, o wąskiej ściance przedniej, niewielkiej liczbie głośników i zwartej, sztywnej obudowie łatwiej ominąć problemy suchych kolumn, w których te elementy szwankują. Amerykańskie kolumny są po prostu niebywałe w kreowaniu prawdziwego 3D, z każdej strony słuchacza (jeśli tylko nagrania na to pozwalają). Amused to Death Rogera Watersa to płyta, która zawsze tak właśnie gra, ale będziecie państwo zaskoczeni, w jak wielu waszych nagraniach zawarta jest informacja o przestrzeni nie tylko przed wami, ale i bo bokach oraz z tyłu. Tritony pokażą to przepięknie, bo w namacalny sposób, na wyciągnięcie ręki.