Ta bliskość przekładała się również na zwiększoną przejrzystość oraz silniejsze poczucie obecności wykonawców, szczególnie w nagraniach koncertowych. Zgodnie z oczekiwaniami wobec urządzenia tej klasy, rozdzielczość była znakomita – tak dobra, jak pozwalało na to samo nagranie. Barwa instrumentów urzekała, a w połączeniu z wyjątkową mikrodynamiką i potężną skalą dynamiki makro budowała poczucie autentycznej obecności – doświadczenie niemal tożsame z tym, co zwykło się określać jako „you are there”.

Tryb czerwony i zielony

Tryb czerwony również potrafił wywołać wrażenie „jesteś tam” podczas słuchania muzyki klasycznej, jednak z zupełnie innym punktem odniesienia – jakbyśmy siedzieli znacznie dalej, w głębi sali koncertowej. Dźwięk był bardziej zunifikowany, mniej analityczny, jakby uchwycony techniką purystyczną przy użyciu pary mikrofonów, rejestrującą większą ilość pogłosów i dźwięków odbitych. Obraz akustyczny stawał się przez to nieco zmiękczony, mniej wyrazisty. Przedni plan dźwiękowy był bardziej cofnięty, a scena nie oferowała takiej głębi, jak w trybie niebieskim.

Choć mogłem przybliżyć orkiestrę, po prostu podnosząc poziom głośności, integralność dźwięku – splecionego z fal bezpośrednich i odbitych – pozostała bez zmian. Makrodynamika wciąż była wyrazista i efektowna, jednak mikrodynamika – drobne niuanse i subtelności – została w pewnym stopniu wygładzona.

Tryb zielony natomiast był zbliżony do trybu niebieskiego, lecz z wyraźnie przesuniętym do przodu pierwszym planem – wokaliści i instrumentaliści znajdowali się bliżej słuchacza. Choć producent wspominał o wzmocnieniu basu, nie zauważyłem jego wyraźnego wzrostu. Wysokie tony natomiast zdawały się lekko wycofane, być może zbyt subtelne dla moich nieco już doświadczonych uszu.

Separacja źródeł pozostała znakomita, podobnie jak holograficzne obrazowanie wykonawców. Siedząc w tym trybie bliżej sceny, często doceniałem jego intymność, lecz mimo to nieustannie wracałem do trybu Blue – do jego bogactwa detali, obecności talerzy, subtelnych brzmień miotełek, skrzypiec i bardziej otwartych, przejrzystych wysokich tonów. To właśnie one wciągały mnie w muzykę i sprawiały, że całe doświadczenie stawało się głębsze, bardziej angażujące.

Obecność w muzyce to cecha, którą cenię równie wysoko, co rozdzielczość i przejrzystość. To rezultat złożonego współdziałania wielu czynników — być może nawet większości z nich. Pomyśl o dynamice, wewnętrznych detalach, barwie, mikroskopijnych cieniach dźwięku, a także o umiejscowieniu sceny względem słuchacza. Gdy wszystkie te elementy współdziałają harmonijnie, dźwięk nie tylko wyłania się zza linii głośników, lecz niemal dotyka moich uszu nieprzerwaną iluzją obecności i autentyczności.

Duży udział w wysuwaniu tego obrazu do przodu ma Synergistic Vibratron, ale to jedynie element większej całości — dźwięk, który wypływa z głośników, musi być najpierw doskonały. W słabiej zestawionych systemach muzyka pozostaje uwięziona za linią głośników; przestrzeń nagrania nie potrafi się przez nią przebić i nawiązać kontaktu ze słuchaczem. Muzyka zostaje „tam z tyłu” — w miejscu rejestracji, zamiast zaistnieć tu, w pomieszczeniu, przed nami.

PowerCell 14 zdołał przenieść większość odtwarzanej muzyki wprost do mojego pokoju, czyniąc ją namacalną, bliską, żywą. Dzięki większej przejrzystości i rozdzielczości mogłem słuchać ciszej niż zwykle — a kiedy chciałem, mogłem też „rozbujać staw”, bo dźwięk pozostawał czysty i dynamiczny. Nawet podczas długich, kilkugodzinnych sesji odsłuchowych nie odczuwałem zmęczenia ani znużenia. Chyba że nagranie rzeczywiście było słabe — ale i na to znalazł się prosty sposób.

Ale czekaj! Prawie zapomniałem o pozycji „Off”! To ukłon w stronę tych, którzy uważają, że żaden kondycjoner mocy nie jest potrzebny, bo przecież dobrze zaprojektowany, wysokiej klasy sprzęt powinien sam z siebie radzić sobie z wszelkimi zanieczyszczeniami z sieci. Albo dla tych, którzy kręcą nosem na rezonatory Schumanna, twierdząc, że skoro rezonans Ziemi się zmienia, to każda sztuczna symulacja będzie z definicji błędna. Dla nich wszystkie te „gwizdki i dzwonki” to po prostu barwienie dźwięku, efekciarskie dodatki, które „krzyczą” zamiast grać.

Cóż, Ted Denney nie zapomniał o was, panowie. Zaraz po trybie Green znajduje się pozycja „Off” — i faktycznie, zdejmuje cały ten lukier z tortu. W imię rzetelności dałem jej szansę… na krótko. Odsłuch przypominał trochę przełączenie się z telewizji kolorowej na czarno-białą. Rozdzielczość co prawda pozostała na zadowalającym poziomie, ale orkiestra wycofała się w głąb, a scena dźwiękowa spłaszczyła. Zniknęła też ta magia, to coś, co sprawia, że muzyka chwyta za serce. Moje emocjonalne połączenie z nagraniem niemal całkowicie się ulotniło.

Gdy odwiedził mnie mój dobry kumpel Tom — inżynier, który z natury podchodzi do nowinek z dużą dozą sceptycyzmu — pomyślałem: On na pewno wybierze Off. Ale nie. I on, podobnie jak ja, zakochał się w trybie Blue.

Więcej Cowbell

Przez trzydzieści lat testowałem wiele ulepszeń — wiele z nich pochodziło z umysłu Teda Denneya. Jego koncepcja UEF (Uniform Energy Field) jest szczegółowo wyjaśniona na stronie internetowej Synergistic Research. Obejmuje ona szeroki wachlarz produktów, od ogniw elektromagnetycznych w kondycjonerach zasilania, po małe dooby do przyklejenia na ścianach, głośnikach, a nawet na ramieniu gramofonu. Są też stojące przedmioty, takie jak FEQ, wieże Atmosphere czy słynny Vibratron. Niezależnie od tego, czy jest to celowe, czy przypadkowe, mówi się, że te produkty współdziałają, podkreślając nazwę firmy — Synergistic Research. Wypróbowałem wiele z nich i stwierdziłem, że większość przynosi znaczne korzyści, a także oferuje realną wartość. W tym momencie chyba nieuchronnie ryzykuję bycie nazwanym fanboyem.

Jednak Ted Denney nie jest jedynym czarodziejem na nocnym niebie. Zajmowałem się także komponentami LessLoss z Litwy, gdzie Louis Motek opracował technologie skuteczne w eliminowaniu EMI/RFI z mojego pokoju odsłuchowego. Holger Stein z Stein Music w Niemczech to kolejny przykład. Choć nie miałem jeszcze okazji przetestować jego produktów, pomieszczenia na pokazach z jego głośnikami i modyfikacjami brzmiały fenomenalnie. A produkty nowej firmy A.R.T. wydają się bardzo obiecujące. Taka konkurencja jest zdrowa, ponieważ potwierdza istnienie całej kategorii, nawet jeśli technologie różnią się między sobą. Jak mówi przysłowie: „przypływ podnosi wszystkie statki” — a te modyfikacje mogą sprawić, że Twoja muzyka zacznie nabierać nowego wymiaru.

Ostatnio, dla Enjoy the Music.com, recenzowałem stopki Giant Steps firmy LessLoss, opublikowane w wydaniu styczniowym 2025 roku. W odróżnieniu od oryginalnych stopek Stillpoints, które miałem przyjemność omówić w ramach światowej premiery recenzji w 2003 roku, Giant Steps wykraczają daleko poza tradycyjne mechaniczne tłumienie wibracji, oferując znacznie głębsze efekty. Zawierają one liczne właściwości swoich pudełek BlackGround oraz BlackGround for Speakers — efektywnie obniżając poziom szumów i tworząc bardziej holograficzną przestrzeń w nagraniach. Stopy te wciąż były obecne w moim systemie, gdy po raz pierwszy zakończyłem recenzję PowerCell 14.

W pewnym momencie uświadomiłem sobie, że większość osób nie posiada w swoich zestawach stopek Giant Steps, co rodziło obawy, że moje wnioski mogły zostać zniekształcone ich obecnością. Postanowiłem zatem usunąć je z systemu i rozpocząć testy od nowa. Ponieważ efekty urządzeń LessLoss, takich jak Giant Steps i BlackGround, narastają przez około trzy dni, a ich zanik następuje w tym samym czasie po usunięciu, moje badania zostały nieco opóźnione. Dodatkowo, poczułem potrzebę ponownej instalacji Giant Steps, aby jeszcze raz zweryfikować zmiany wprowadzone przez każdy komponent.

Jak się okazało, każdy z komponentów wniósł więcej podobnych zalet, co uczyniło je niezwykle synergicznymi. Jeden element wzmacniał działanie drugiego, co skłoniło mnie do refleksji nad potencjalnym efektem umieszczenia zestawu Giant Steps bezpośrednio pod PowerCell 14. Stopki Giant Steps są najskuteczniejsze, gdy stosuje się je pod komponentami źródłowymi, więc usunąłem je spod mojego przedwzmacniacza Backert Labs i umieściłem je pod PowerCell. Efekt był natychmiastowy – sprzęt rozkwitł, a ja zostałem głęboko pochłonięty muzyką, jak nigdy wcześniej. Dzięki temu, że efekt Giant Steps rozprzestrzenił się teraz na cały system przez PowerCell 14, całe doświadczenie zyskało nowy wymiar. Louis Motek z pewnością będzie zachwycony, gdy to przeczyta.

Gdy o tym pomyślałem, wynik umieszczenia Giant Steps pod PowerCell 14 nie powinien być zaskoczeniem dla Teda Denneya. Na swoich pokazach zazwyczaj umieszcza on kondycjonery mocy na statywie wzmacniacza, z jedną z podstaw Tranquility Carbon bezpośrednio pod PowerCell. Podstawy Tranquility Carbon (oraz Tranquility Carbon Pods) stanowią aktywną kombinację kilku technologii Synergistic Research, które muszą być podłączone do linii AC. To zupełnie inne podejście pod względem technologii, zastosowania fizycznego oraz kosztów, ale spodziewam się, że wyniki będą podobne pod względem jakości, jeśli nie również w zakresie efektu skali. Myślałem o wypróbowaniu mojego oryginalnego Tranquility Pod pod PowerCell 14, ale nowy Tranquility Pod Carbon jest znacznie ulepszony, więc wszelkie obserwacje prawdopodobnie mogłyby okazać się mylące.

Dalsze zgłębianie strony Synergistic Research doprowadziło mnie do odkrycia ATM (Atmosphere Tuning Module), stosowanego na szczycie wieży Atmosphere Infinity, co sprawiło, że zaczynam się zastanawiać, jaki wpływ miałby ten moduł, gdyby umieścić go na szczycie PowerCell 14. Tyle urządzeń do wypróbowania, a tak mało czasu.

Wartość

Czternaście tysięcy dolarów (14 000 USD) to znaczna suma za kondycjoner napięcia, choć należy pamiętać, że Synergistic Research oferuje także droższe modele, takie jak Galileo SX (28 000 USD) i flagowy SRX (65 000 USD). Porównując te trzy produkty, zarówno PowerCell 14, jak i SRX, wyposażone są w najnowszą technologię. SRX idzie o kilka kroków dalej, oferując oddzielne kondycjonery dla komponentów cyfrowych i analogowych, lepsze przewody zasilające oraz wystarczającą liczbę gniazdek, by zaspokoić potrzeby bardziej zaawansowanych, rozbudowanych systemów. Dla większości z nas, jednak, taka opcja może okazać się zbędna. Dla tych, którzy uważają, że PowerCell 14 przekracza ich potrzeby lub możliwości, warto również rozważyć model PowerCell 8 SX w znacznie przystępniejszej cenie. W tej cenie jest naprawdę wiele do docenienia.

Na Capital Audiofest 2024, w listopadzie ubiegłego roku, przeżyłem jedno z najbardziej pamiętnych doświadczeń odsłuchowych w swoim życiu — takie, które doprowadziło mnie do łez. Nie płakałem głośno, ale łza spłynęła cicho po policzku. Muzyką było audiofilskie wydanie debiutanckiego albumu Rickie Lee Jones, a system tworzyły gramofon SAT, elektronika VAC i flagowe kolumny VRC od Acory, warte łącznie 218 000 dolarów. Cały zestaw kosztował ponad pół miliona dolarów. Za okablowanie odpowiadała firma Cardas Audio, a prąd dostarczały listwy zasilające Nautilus z pasywną ochroną przed zakłóceniami RFI / EMI. Nie mam nic przeciwko cenie tego systemu — choć mam świadomość, że nic z niego nigdy nie zagości u mnie w domu.

Z przyjemnością mogę stwierdzić, że mój system – choć w znacznie skromniejszym budżecie – jest zasadniczo podobny: gramofon zamontowany na ścianie, wzmacniacz lampowy, a teraz także kolumny Acora QRC, które kosztują ułamek tego, co flagowy model, choć pochodzą z tej samej rodziny. Monobloki, z których głównie korzystałem podczas tej recenzji, to Manley Mahi – wzmacniacze, które opisywałem w 2003 roku. Wyjąłem je z naftaliny i odkurzyłem z zamiarem sprzedaży, ale kiedy podłączyłem je, żeby sprawdzić, czy wciąż działają, byłem oszołomiony, jak dobrze brzmią. Oczywiście przez te lata reszta mojego systemu uległa poważnej modernizacji, a cena samych Mahich to dziś około 6500 dolarów – wciąż znacznie mniej niż wzmacniacze VAC użyte na Capital Audiofest. Większość mojego okablowania stanowi Synergistic Research Atmosphere Excite SX, a PowerCell 14 bez wątpienia wyniósł mój solidny zestaw klasy średniej na poziom, jakiego wcześniej nie doświadczyłem.

Sięgnąłem po wersję 33 rpm debiutanckiego albumu Rickie Lee Jones, znalezioną kiedyś na wyprzedaży garażowej, i w komforcie mojego fotela odsłuchowego poczułem, jak te same łzy znów spływają mi po policzkach. Nie, nie zajmuję się już sprzedażą foteli odsłuchowych i nie twierdzę, że mój system dorównuje wyrafinowaniem temu z Capital Audiofest 2024 — ale do cholery, jeśli nie łączę się z muzyką o wiele głębiej, niż miało to miejsce podczas odsłuchów dwóch ostatnio recenzowanych przeze mnie kondycjonerów zasilania. Właśnie w tym kryje się prawdziwa wartość.

Podsumowanie

Jedną z najważniejszych lekcji, jakie wyniosłem z mojej audiofilskiej podróży tutaj, na łamach Enjoy the Music.com, jest znaczenie wysokiej jakości zasilania. Mam to szczęście, że mieszkam na przedmieściach, gdzie linie energetyczne poprowadzono pod ziemią, a w pobliżu znajduje się stosunkowo nowa stacja transformatorowa. Również szczęśliwym zrządzeniem losu jest fakt, że mój system zaczyna się od skrzynki elektrycznej w piwnicy, z której wychodzi dedykowana, trzydziestoamperowa linia – światowej klasy instalacja.

W moim pokoju odsłuchowym przez lata przechodziłem przez kolejne etapy udoskonalania, instalując coraz lepsze gniazda dupleksowe, co przekładało się na wyraźnie lepszą jakość dźwięku. Podobną drogę przebyłem w zakresie kabli zasilających, bezpieczników, interkonektów i przewodów głośnikowych – niemal zawsze towarzyszył temu wzrost cen, choć nigdy nie przekraczający granic zdrowego rozsądku. Choć, nie ukrywam, kilka zakupów w tamtym czasie wydawało się na pierwszy rzut oka szaleństwem.

Moje szerokie doświadczenie z produktami prezentowanymi na pokazach audio pozwoliło mi podejmować przemyślane decyzje i wydawać pieniądze z rozwagą – bez popadania w nieustanną rotację sprzętu. Przez długi czas kondycjonery zasilania pozostawały na peryferiach mojego systemu, aż do niedawna, gdy od sierpnia ubiegłego roku zrecenzowałem trzy modele. To było zaskoczenie – z pewnością się tego nie spodziewałem. Każdy z nich reprezentował znaczący wzrost cenowy, ale oferował w zamian równie wyraźną wartość.

Wybór odpowiedniego urządzenia to kwestia odnalezienia swojej strefy komfortu – i czasami odważnego jej przekroczenia, jeśli tylko istnieje szansa, że trafimy na produkt, z którym naprawdę będziemy chcieli żyć przez długie lata.

Synergistic Research to niezwykle twórcza firma, ciesząca się znakomitą reputacją za swoje innowacyjne podejście. Na podstawie samej tylko wydajności PowerCell 14 z pełnym przekonaniem przyznaję mu najwyższą rekomendację tutaj, na łamach Enjoy the Music.com. Ten kondycjoner zasilania wyniósł mój system na poziom porównywalny z zestawieniami opartymi na komponentach wielokrotnie droższych niż moje własne. I to właśnie stanowi sedno sprawy — PowerCell 14 podnosi jakość wszystkiego, co zostanie do niego podłączone.

Gdy dodamy do tego jakość wykonania oraz przewidywaną długowieczność użytkowania, wartość tego urządzenia staje się naprawdę imponująca. Nagle okazuje się, że nie potrzebuję już tego przedwzmacniacza za 20 000 dolarów, końcówki mocy za 30 000 czy kolumn za 100 000. Jak to mówisz? Już posiadasz te komponenty? Cóż, gratuluję — czeka cię prawdziwa uczta.