Swoją drogą, ilość opcji menu jest zaskakująco szeroka: można zmienić poziom napięcia wyjściowego, zmienić fazę absolutną, wybrać cyfrowe filtry osobno dla PCM i DAS a także zmienić proporcje przesłuchu kanałów wzmacniacza słuchawkowego. Jeżeli, oczywiście, posiadasz Bartóka 2.0 wyposażonego we wzmacniacz słuchawkowy.

Konfiguracja urządzenia jest prosta, a doskonała aplikacja Mosaic ułatwia ustawienie parametrów streamingu. Wyraźny wyświetlacz ułatwia obsługę informując o częstotliwości próbkowania, długości słowa oraz wybranym źródle. Firma podkreśla wysiłki podjęte w celu minimalizacji jittera na każdym etapie obróbki sygnału za pomocą opracowanej samodzielnie architekturze ’auto clocking’. Streaming sieciowy aktualnie pracuje z rozdzielczością do 24 bitów, 384kHz i DSD128 oraz wspiera wszystkie najważniejsze kodeki bezstratne a także format  DSD in DoP oraz natywne DSD. Jak zwykle, pokrętło regulacji głośności dSC działa wspaniale. Korzystanie z Bartóka jako przedwzmacniacza to czysta przyjemność.

DAC z funkcją streamera i przedwzmacniacza ma tyle funkcji i możliwości konfiguracji, ze można o tym napisać kolejny artykuł. Bartók 2.0 to zadziwiająco wszechstronny produkt i nawet w tym teście nie zdołam opisać wszystkich jego możliwości. Zamiast tego trzeba podkreślić, że główną różnicą między oryginałem a nową wersją jest oprogramowanie a, przede wszystkim, nowy maper. Obudowa i elementy sterujące pozostały bez zmian.

Odsłuch

Już oryginalny Bartók był bardzo mocnym graczem. Był lepszy od wszystkich urządzeń w podobnej cenie, które słyszałem. Jego jedynym rywalem był Dave produkowany przez firmę Chord Electronics. W czasie premiery ich ceny były porównywalne. Zaś różnice brzmieniowe dało się porównać do różnicy między kawą a herbatą: oba były doskonałe a wybór lepszego zależał jedynie od osobistych preferencji słuchacza. Premiera Bartóka 2.0 dała dCS przewagę pod względem jakości brzmienia, choć połączoną ze wzrostem ceny. Nowy maper wprowadza bardzo istotną poprawę brzmienia i eliminuje wszystko, co ewentualnie dało się skrytykować w dźwięku oryginału. Byłem naprawdę zaskoczony zakresem zmian, które słyszałem podczas przełączania mapera.

Zacznijmy od początku. Brzmienie Bartóka korzystającego z oryginalnego mapera jest  rozdzielcze, przestrzenne i wyraźnie zdefiniowane. Wyraźnie lepsze od brzmienia większości przetworników kosztujących około 10 tysięcy dolarów. Jak przetworniki leżące wyżej w hierarchii dCS, Bartók odpakowuje i otwiera cyfrowe pliki wprost przed Twoimi uszami. To szokujące, jak wiele dCS potrafi wycisnąć z najsłabiej nawet nagranych płyt CD. W porównaniu z tym, wiele mainstreamowych przetworników, streamerów i odtwarzaczy płyt CD brzmi mechanicznie, płytko i surowo.

Weźmy za przykład utwór I Cant’t Go for That zespołu Hall and Oates. Nikt nie twierdzi że to audiofilska realizacja. Ale takie nagrania są czasem najlepsze do testowania przetworników cyfrowo-analogowych. To typowa skompresowana, płasko brzmiąca analogowa produkcja z początku lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku. Ustawiony w trybie MAP 2 [stary maper] Bartók 2.0 oddaje ją bardzo przyjemnie: scena jest duża i ma solidne podstawy, bas jest mocny a wysokie tony wyraźne. A jednak, słuchając tego nagrania nie mogę przestać myśleć o jego ograniczeniach: wokale brzmią nieco nosowo i mają jedynie dwa wymiary, są też nieco wypchnięte do przodu. Specjalne efekty producenta są miłe dla ucha, ale biorą się znikąd i znikają jeszcze szybciej.

Przełączenie na nowy maper daje OLBRZYMIĄ różnicę! To słabiutkie, popowe nagranie otwiera się ujawniając wielką głębię. Poprawia się przejrzystość całości, zwiększają rozmiary sceny. Rzeczy są ułożone w wyraźne warstwy. Syntezatory w tle przestają być zduszone, łatwo je teraz rozróżnić - choć leżą dalej w tle.  Chórki zaczynają brzmieć niezależnie od reszty. Wiodące wokale zyskują ciężar i wyraźną fakturę, z mniejszą ziarnistością. Zadziwiła mnie ilość powietrza wokół saksofonu a perkusja wreszcie brzmi  realistycznie.

Poprawie uległo nie tylko odwzorowanie przestrzeni. Zwiększyła się po prostu przyjemność ze słuchania tego utworu. Poczułem się bardziej zrelaksowany. Bardzo wyraźnie zyskał bas: nadal był bardzo mocny, ale teraz miał w sobie lepszy drive. Gitara towarzysząca stała się ważnym instrumentem: wyraźniej synkopowała w rytmie  głównych wokalistów, co dało wrażenie lepszej synchronizacji wszystkich nagranych muzyków. W sumie, utwór ten przestał brzmieć jak mechanicznie nagranie a zaczął być - tylko tyle i aż tyle - przyjemnym do słuchania przebojem z lat mojej młodości.

Bartók 2.0 to jednak coś więcej niż tylko ratunek dla starego amerykańskiego popu. Usłyszałem coś podobnego w nagraniu Another Day  londyńskiego zespołu 4hero. To świetne nagranie z początku tego stulecia. Za pomocą oryginalnego mapera [ustawienie MAP 2] Bartók pokazał jego szeroką scenę, wspaniały i tłusty bas, głęboką barwę smyczków i potęgę dęciaków. W tej - już klasycznej, mieszance soulu, rapu i funku - działo się tak wiele! Każdy byłby chyba zachwycony dźwiękiem, który Krell K-300i wycisnął z kolumn Magico A1.

Jednak, jeżeli wyłączyć emocje i zacząć słuchać bardziej krytycznie, daje się wyczuć pewno wypchnięcie wszystkich instrumentów w przód. Ich brzmienie jest przez to w pewien sposób skompresowane: wszystko brzmi tak samo głośno i uderza prosto w twarz. Widać również intensywną obróbkę samego nagrania, która dziwi biorąc pod uwagę fakt, że mamy tu sporo instrumentów akustycznych a całość została zarejestrowana na naprawdę wysokim poziomie. Podsumowując: Bartók działa tu świetnie na poziome hi-fi, ale nie tak dobrze w kwestii muzykalności…

I znów: zmiana mapera na nowy zdziałała cuda.  Pierwszą rzeczą, na którą zwróciłem uwagę była poprawa głębokości sceny i akustyki zarejestrowanej przestrzeni. Drugą, nie mniej istotną, nowa jakość odwzorowania wokali. Całe nagranie zdało się teraz płynąć bardziej gładko, wiodący głos stał się jednym z instrumentów perkusyjnych, podkreślenie frazowania dało piosence nową jakość. Co więcej, całe nagranie otrzymało wspaniałą fakturę, nie brzmiało już w żaden sposób syntetycznie. Całość trzymała w garści perkusja: od stopy po najwyższe talerze.

Nowy maper Bartóka [MAP 1] na nowo rysował przede mną wszystkie warstwy tego nagrania. Zyskiwało nowe detale, co pozwalało mi dokładniej śledzić wszystkie ścieżki miksu. Pianino Rhodesa zabrzmiało znacznie wyraźniej niż przy użyciu starego mapera a wokale tła zyskały ulotność, której wcześniej im brakowało. Co więcej, mój ulubiony instrument  - rożek angielski - był lepiej słyszalny, kiedy grał w tle.

Poczucie, że oryginalny maper trzyma wszystko znacznie mocniej jest wyraźnie słyszalne w rockowym klasyku Subdivisions  zespołu Rush. W porównaniu z nowym, stary wydaje się - na początku - brzmieć lepiej. Scena jest bardziej zwarta i wypchnięta do przodu. Brzmienie było też ostrzejsze i bardziej surowe. Ale kolumny Magico, a także moje własne referencyjne monitory Yamaha NS-1000Ms, szybko pokazały, co naprawdę się dzieje. Im lepszy i bardziej subtelny system, tym łatwiej usłyszeć zalety nowego mapera. Daje on dźwięk pełen detali, faktur, warstw i przejrzystości osiąganej jedynie przez kilka przetworników na świecie.

To trudny utwór dla każdego źródła. Jest bardzo skompresowany i bardzo gęsty. Między muzykami dzieje się bardzo dużo. Na słabych systemach brzmi jak okropna kakofonia. Na najlepszych systemach, wspaniale się otwiera. Bartók odtworzył wiodący syntezator z doskonale wiernymi barwami i odseparował z naukową dokładnością wszystkie aspekty miksu. Szczególnie podobał mi się sposób w jaki wszystko połączyło się w jedną całość na płaszczyźnie rytmicznej. Dynamika była również wielce przekonująca i mogłem wręcz dostrzec pot spływający po czole perkusisty Neila Pearta. Linia syntezatora była wspaniale płynna. Instrument ten zabrzmiał bardziej jak partia pierwszoplanowa. Przede wszystkim okazało się, że mogłem wreszcie słuchać tego utworu naprawdę głośno. A na końcu nic nie dzwoniło mi w uszach - to prawdziwy znak źródła o bardzo niskich zniekształceniach.

Werdykt

Niezależnie od tego jaką grasz muzykę, niezależnie od rozdzielczości i źródła sygnału, dCS Bartók 2.0 to urządzenie znacznie lepsze od poprzednika. Co więcej, użytkownicy pierwszej wersji Bartóka mogą cieszyć się ze wszystkich udoskonaleń: wystarczy jedynie zainstalować nową wersję oprogramowania. Tak właśnie dCS radzi sobie z upływem czasu. Bartók 2.0 to bardzo wszechstronne urządzenie. Już w pierwszej wersji był to DAC najwyższej klasy. Teraz został jeszcze udoskonalony i wyposażony w nowe funkcje. Nie jest to tanie urządzenie, ale należy do wąskiej grupy kilku najlepszych cyfrowych źródeł na świecie. Jeżeli możesz, posłuchaj go koniecznie.