Początkowo zignorowałem filtry, ale szybko tego pożałowałem, gdy odkryłem, jaką jakość taktowania zapewniają filtry fazy minimalnej. Choć nie oferują one tak czystego tonu jak opcje fazy liniowej, znacznie zwiększają poczucie zaangażowania w muzykę. Różne ustawienia dostarczają wyraźnie odmiennych barw tonalnych i obrazowania, a eksperymentowanie z nimi przy różnych gatunkach muzyki okazuje się fascynujące. Filtry fazy liniowej mogą idealnie współgrać z niektórymi głośnikami, a być może także z określonymi gatunkami muzycznymi. Kluczowe jest to, że mamy wybór i możemy wygodnie porównać te opcje, siedząc na sofie.

Bricasti M1 Series II to jeden z najbardziej naturalnie i subtelnie brzmiących przetworników cyfrowo-analogowych, z jakimi miałem przyjemność obcować. Jego brzmienie cechuje się analogową przejrzystością, która przepuszcza mnóstwo detali i przedstawia je w sposób niezwykle spójny i angażujący. Oferuje bogactwo szczegółów, które są poza zasięgiem bardziej przystępnych cenowo konwerterów, przy czym pełnia tego doświadczenia zależy od jakości dostarczonego sygnału. Odkryłem jednak, że przy współpracy z odtwarzaczem strumieniowym oraz transportem M19, M1 Series II wiernie oddaje głębię informacji zawartych w nagraniu, prezentując je precyzyjnie, ale bez jakiegokolwiek wysiłku.

W przeciwieństwie do tego, inne high-endowe przetworniki cyfrowo-analogowe często akcentują pozorną moc i dynamikę, kosztem niższej rozdzielczości, przez co tracą drobne szczegóły, które łączą się z podstawą brzmienia, nadając muzyce trójwymiarowości i realizmu. Bricasti potrafi wydobyć barwę i charakter instrumentów oraz akustyczną sygnaturę przestrzeni, w której zostały nagrane, nadając im pełnię kształtu i głębi.

Przed odtworzeniem pierwszej nuty

Przy doskonałej jakości nagraniach, takich jak *Mendelssohn Octets* od Chasing the Dragon, można niemal poczuć atmosferę sali jeszcze przed wybrzmieniem pierwszych nut. To wyjątkowe doświadczenie, które wymaga najwyższej jakości konwersji cyfrowo-analogowej, by w pełni docenić każdy niuans — a Bricasti oferuje tu konwersję na najwyższym poziomie, dopracowaną w każdym szczególe.

Testując zarówno wejścia AES, jak i USB z mini streamera Lumin U2, wyraźnie dostrzegłem różnice w ich charakterystyce: AES zapewniał płynność i spokój, podczas gdy USB podkreślał szczegółowość, choć brzmienie było nieco mniej zrelaksowane. Finalnie zdecydowałem się połączyć obie opcje, wprowadzając USB reclocker Mutec MC3+ w ścieżkę sygnału, co pozwoliło na wyjście AES do Bricasti. To połączenie zadziałało znakomicie, łącząc zalety obu typów połączeń i wzmacniając stereofonię oraz głębię obrazu. M1 Series II, ze swoją umiejętnością oddania bogactwa informacji, doskonale sprawdza się w obrazowaniu, a wszelkie usprawnienia sygnału wejściowego w tym zakresie natychmiast przekładają się na odczuwalny efekt.

Wejścia i wyjścia

Przeprowadziłem także porównanie wejść I2S i AES, korzystając z kabli Tiglon dostarczonych przez dystrybutora Bricasti, Connecting Music. Nie było to zaskoczeniem, że I2S wypadło lepiej, chociaż różnica była mniejsza niż ta między USB a AES (przy użyciu kabli Network Acoustic). Zaskoczyło mnie, jak wspaniale może brzmieć dobrze zrealizowane nagranie w DSD. Dotychczas nie byłem wielkim zwolennikiem tego formatu, ponieważ wydawał mi się on nieco eteryczny i miał słabszy timing w porównaniu do PCM.

Jednak musiało to wynikać z wcześniejszych ograniczeń sprzętowych, gdyż połączenie M19 z M1 Series II zapewniło znakomity timing oraz pełną, trójwymiarową obecność dźwięku. Nie sądzę, by album *Grace* Jeffa Buckleya kiedykolwiek brzmiał lepiej niż jako SACD odtwarzany przez te komponenty; wokal nagrany blisko mikrofonu tworzył niesamowite poczucie obecności, które przenosiło mnie wprost do studia. Ten album sam w sobie skłonił mnie do zrewidowania opinii na temat formatu DSD, nie wspominając o tym, jak wyraźnie słychać na nim inspiracje Led Zeppelin, co dodaje mu niepowtarzalnego charakteru.

You know the rules, and so do I [fragment piosenki Ricka Astleya]

Oczywiście, nie wszystko brzmiało równie dobrze. M1 Series II może pracować tylko z tym, co mu dano... a „Never Going to Give You Up” Ricka Astleya zdecydowanie nie zostało stworzone z myślą o systemach high-end, nawet tych z lat osiemdziesiątych. Niemniej jednak, zaskakujące jest, jak wiele utworów muzycznych zyskuje na jakości, gdy są konwertowane przez przetwornik cyfrowo-analogowy tej klasy. Bricasti ma tak mało „cyfrowego” brzmienia, że tylko brak analogowej charakterystyki źródła przypomina, że mamy do czynienia z elementem cyfrowym.

Najlepsze komponenty analogowe potrafią generować ogromne różnice pomiędzy nagraniami. Niewiele z nich robi to jednak przy tak niskim poziomie szumów i tak wyrównanej tonalności. Muszę przyznać, że świetnie się bawiłem z tym Bricasti. Obawiam się jednak, że powrót do bardziej przystępnego cenowo przetwornika, którego używam na co dzień, będzie bolesny.