Połączenie pierwiastków motorycznego i tonalnego jest tutaj zjawiskowe, jak na dość tanią konstrukcję´. Nawet miłośnicy silnie zaakcentowanych wybrzmień powinni czuć się usatysfakcjonowani takim sposobem prezentacji. W podobnie ciepłych barwach ukazywana jest średnica. Bez większych podbarwień i zawoalowań oddawana jest barwa większości akustycznych instrumentów. Także głosy wokalistów brzmią bardzo sugestywnie. Na słowa pochwały zasługuje dobra integracja średnicy z sopranami. Dzięki nisko umieszczonej częstotliwości podziału uzyskano prawie idealne zszycie tych zakresów. Mimo że soprany są bardzo dobrze doświetlone i szczegółowe, w żadnym momencie nie odniosłem wrażenia, że „płyną” ponad muzyka. Silnym atutem tej konstrukcji jest dynamika, i to nie tylko w skali makro. Bez większego wysiłku można usłyszeć detale znajdujące się w muzycznym tle, choć różnicowanie nagrań nie było chyba priorytetem w fazie projektowania sześćsetdwójek. Na tym tle przestrzeń wypada całkiem zwyczajnie. Można by rzec: nie dorasta swoja skalą do rozmiarów głośników. I tutaj ponownie widać klasę tej konstrukcji. Scena ma właściwą szerokość. Większość zdarzeń rozgrywa się w dobrze ujętej perspektywie. Nic dodać, nic ująć. Jedynym ograniczeniem wydaje się konieczność ustawienia tych zestawów głośnikowych w dość dużym pomieszczeniu, co naszych realiach może okazać się pewnym problemem. (LI)

Opinia II
Nie tylko widać, ale i słychać fakt, że Ushery górują nad konkurentami swoimi gabarytami. W porównaniu do RLS-ów, Paradigmów czy Visoników brzmienie tajwańskich kolumn jest znacznie potężniejsze i majestatyczne. Fakt ten docenimy przede wszystkim w dużych pomieszczeniach (powyżej 25 m2). V-602 produkują po prostu więcej dźwięku, który lepiej wypełnia pokój. W dużej mierze efekt ten uzyskano za sprawa obszernego basu, którego rozciągnięcie i potęga są całkiem spektakularne. Strojenie niskich tonów bardzo przypomina inne konstrukcje Ushera. Akcent kładziony jest na najniższe rejestry, co ma określone konsekwencje dla dynamiki średniego i wyższego podzakresu. Bas nie oszałamia szybkością ani rytmem, ale też krzywdzące byłoby stwierdzenie, że jest poluzowany, spowolniony. Pasuje tu określenie „miękki“. Jednym taki kompromis odpowiada, innym – nie. Trzeba jednak stwierdzić, że uzyskanie czystego, nie rezonującego basu w przeciętnych pomieszczeniach mieszkalnych, może nastręczać trudności. Fakt, iż port BR znajduje się z przodu niczego tu nie zmienia. Średnica jest, tradycyjnie u Ushera, bez zarzutu. Nie słychać ani nienaturalnego ożywienia ani też zawoalowania. Wszystko jest na swoim miejscu. Brzmienie cechuje duża otwartość i „autentyczność”. Akustyka przekazywana jest z duża doza realizmu. Lokalizacja nie jest idealnie ostra, ale nie sprawia zawodu. Gdyby nie obecność w teście RLS-ów, V-602 można by uznać za wzór pod względem reprodukcji średnicy. Ale i tak 602-ki zasługują na duże pochwały. Jakość wysokich tonów jest bardzo dobra. Są wystarczająco szczegółowe, czyste, otwarte. Ustępują jedynie temu co zaprezentowały Deimosy. Niski kurs dolara niewątpliwie sprzyja tej konstrukcji. Za cenę 3400 zł mamy do czynienia kolumna wyraźnie przewyższającą oczekiwania, zwłaszcza, jeśli szukamy zestawów do pomieszczeń o ponadprzeciętnej kubaturze, łączących dużą otwartość, szczegółowość brzmienia ze swoista miękkością i głębokim basem. (FK)

KONKLUZJA

Jeżeli spory ciężar i duże gabaryty przyjmiemy z całym „bogactwem inwentarza”, to V-602 będą nie lada okazją dla osób szukających uniwersalnych głośników do wszystkiego. Nie są to kolumny szczególnie wymagające względem współpracującej elektroniki.