Jakość dźwięku

Gdy podłączyłem do wzmacniacza kolumny Bowers & Wilkins 802 D3, jedyną słuszną opcją była dla nich impedancja 4Ω - niełatwo je wysterować pomimo skuteczności na poziomie 90dB. Potrzebowałem również odsunąć je o 10 centymetrów od ściany, by móc kontrolować bas, ale przy poprzednim testowanym przeze mnie wzmacniaczu (Moor Amps Angel 6) stały bliżej ściany. Po pobraniu instrukcji dowiedziałem się, że zielone światło oznacza tryb triodowy, a czerwone – ultraliniowy (dodanie odpowiednich napisów przy diodach na obudowie ułatwiłoby życie użytkownikowi). Biorąc pod uwagę, że lampa EL34 została stworzona do pracy w trybie ultraliniowym, rozpocząłem odsłuch właśnie od niego. Było to również niezwykle interesujące doświadczenie, ponieważ firma PrimaLuna zaznacza, że EL34 jest jedną z najbardziej muzykalnych lamp wszechczasów i słychać to niezależnie od rodzaju granej muzyki. Ponieważ w testowanym wzmacniaczu mamy tak wiele tych lamp (większość podobnych urządzeń posiada dwie na kanał), dostajemy więcej rzeczywistej mocy, którą możemy się pobawić. Udaje się więc nam uzyskać przyzwoite poziomy głośności bez poczucia dyskomfortu. Wzmacniacz EVO 400 jest z natury wybaczający, więc podkreśla jakość kompozycji oraz kunsztu muzycznego wykonawców niezależnie od rodzaju muzyki. Mamy tu szczególnie mocny timing i prawie każdy element brzmienia wywołuje fizyczną odpowiedź ze strony słuchacza, jeżeli oczywiście ku temu właśnie skłaniają się jego synapsy. Sam podskakiwałem znacznie bardziej niż zwykle, a moje stopy prawie cały czas się poruszały. Ta cecha brzmienia testowanego wzmacniacza nie uwydatnia się aż tak mocno w trybie triodowym, który daje nam mniej energii i więcej otwartości – ale nie aż tyle, by uczynić go wystarczająco atrakcyjnym na dłuższą metę – przynajmniej nie z kolumnami Bowers & Wilkins 802 D3.

Jak na urządzenie lampowe, wzmacniacz EVO 400 jest niezwykle cichy. Gdy to konieczne, daje nam tło czarne jak atrament i dobrze radzi sobie z oddawaniem niewielkich detali – tych, które nie są głośne, ale tworzą integralną całość z podstawowymi elementami brzmienia, by wspólnie zapewnić prawdziwe poczucie przestrzeni w nagraniu. Mamy tu solidną niższą górę pasma i delikatnie zaakcentowaną średnicę, co pozwala wydobyć głosy i instrumenty w tym samym zakresie tonalnym (choć pod względem standardów przyjętych dla urządzeń lampowych efekt jest całkiem subtelny). Bas jest mocny i dobrze kontrolowany, ale jednocześnie swobodnie płynie, co czyni go niezwykle atrakcyjnym. Dzięki temu zdałem sobie sprawę, że naprawdę powinienem był nabyć wzmacniacz Leak Stereo 20, który widziałem kilka lat wcześniej na audiofilskim „kiermaszu staroci” firmy Tonbridge, chociaż on z kolei wysterowałby kolumny Bowers & Wilkins 802 D3 tak, że mogłyby jedynie szeptać. Nawet EVO 400 ma problemy z wydobyciem pełnego zakresu basu z albumu Natural Mystic Boba Marleya, natomiast nadanie mu organicznego i wyluzowanego brzmienia nie nastręcza mu z kolei żadnych trudności. Biorąc pod uwagę ograniczone możliwości systemów odsłuchowych z lat siedemdziesiątych XX wieku, właśnie takie brzmienie jest najprawdopodobniej bliższe temu, co słyszał artysta w tamtych czasach. Jeśli chodzi o bardziej nowoczesne rytmy z albumu Furuberget Bugge Wesseltofta i Prinsa Thomasa, testowany wzmacniacz sprawia, że dźwięk naprawdę „wyskakuje” z systemu, w pełni uformowany w trzech wymiarach. Jego jakość udowadnia, jak ważny jest postęp, który dokonał się w studiach nagraniowych w okresie ostatnich czterdziestu lat.

Ponieważ lubię znosić męczarnie, zdecydowałem się wypróbować recenzowany wzmacniacz PrimaLuna z kolumnami PMC twenty5.26i, których recenzję napisałem w listopadzie zeszłego roku. Dwukrotne przestawianie ważących niemal 100 kilo kolumn Bowers & Wilkins 802 D3 nie należało do najłatwiejszych, ale uzyskany rezultat wynagrodził moje trudy. Kolumny firmy PCM wykazują się niższą skutecznością niż te produkowane przez B&W, ale są raczej łatwiejsze do wysterowania, ponieważ efekt połączenia ich ze wzmacniaczem EVO 400 okazał się lepszy niż suma efektów, które daje się uzyskać oddzielnie z każdym z tych komponentów. W rezultacie uzyskałem lepszy timing, szeroko otwartą scenę dźwiękową i przepiękne brzmienie – zarówno ze źródłami cyfrowymi, jak i analogowymi. W zależności od nagrania, omawiane połączenie może nam dostarczyć ogromnej ilości pogłosów, lub też naszkicować intymny muzyczny portret. Z kolumnami PCM, wzmacniacz EVO 400 pozbawia twardości te z nagrań, które bardziej „wychodzą do przodu”, ale bez uszczerbku dla ich rozdzielczości. Znów wypróbowałem 4Ω i 8Ω na wyjściu, i doszedłem do tego samego wniosku, jak w przypadku kolumn firmy B&W – 8Ω daje wyraźnie jaśniejszy dźwięk, ponieważ bas nie jest aż tak potężny. Z powrotem przysunąłem kolumny bliżej ściany, ale nie uzyskałem efektu kompensacji, natomiast powrót do 4Ω zauważalnie zwiększył dreszczyk emocji towarzyszący odsłuchowi.

Wreszcie wypróbowałem wyjście słuchawkowe. Nie jestem fanem słuchawek, więc nie posiadam żadnego wyszukanego sprzętu, tylko model Spirit firmy Focal, jeszcze z dawnych czasów. Najpierw odtworzyłem jakiś utwór przez wyjście przetwornika cyfrowo-analogowego Auralic Vega G2.1 DAC, a następnie przerzuciłem się na wzmacniacz EVO 400. Bardziej otwarty dźwięk w trybie ultraliniowym sprawił, że głębiej poczułem sens życia. Gdy jednak włączyłem tryb triodowy, przypomniałem sobie, dlaczego tak miło wspominam to podejście do muzyki. Nadaje ono brzmieniu lekkość i niemalże magiczną transparentność, i choć nie wszystko jest aż tak neutralne, dźwięk okazuje się niesamowicie czarujący. Wszystko, czego potrzebujemy, by się nim cieszyć, to duże kolumny albo słuchawki.

To naprawdę bardzo fajny wzmacniacz, który łączy gładką przezroczystość lamp z wystarczającą ilością mocy, by wysterować kolumny, którym nie dałaby rady większość wzmacniaczy lampowych. Uwielbiam w nim to, że jest tak elastyczny i w pełni funkcjonalny, a przy tym oferuje ogromną muzyczną zaletę pracy w trybie ultraliniowym, jednocześnie zapewniając tryb triodowy użytkownikom posiadającym kolumny, które mogą w nim pracować. Naprawdę doskonała propozycja dla osób, które pragną mieć muzycznie urokliwe i funkcjonalne urządzenie o detalicznym brzmieniu.

The ear to magazyn, który zajmuje się wyłącznie świetną muzyką i świetnym brzmieniem. Powstaje dzięki niezwykle doświadczonym entuzjastom audio, którzy starają się znaleźć najbardziej interesujące, wciągające i wartościowe urządzenia, a także najlepszą muzykę. I o to właśnie naprawdę chodzi w życiu.