The Absoulte Sound, 05-06/ 2013

Robert Harley

Kilka firm w branży high-end audio zasługuje na miano wyjątkowych. Mam przez to na myśli firmy, które tworzą technologie inne od stosowanych przez całą resztę branży. Firmy, których produkty różnią się od nieskończonej masy identycznych urządzeń zalewających rynek.

Zastanówmy się, na przykład, nad kwestią konwersji cyfrowo-analogowej. Praktycznie wszyscy producenci przetworników kupują gotowe chipy i instalują je w układach nieznacznie różniących się od siebie. Niektóre przetworniki są, pod względem dźwięku, nieco lepsze od innych, ale to jedynie wariacje na jeden temat. Praktycznie nikt nie buduje dziś konwerterów od podstaw, w oparciu o własne technologie. Jednym z wyjątków od tej reguły jest brytyjska firma Data Conversion Systems [dCS]. Każdy kluczowy element każdego z urządzeń dCS został zaprojektowany i zbudowany w oparciu o technologie stworzone samodzielnie w laboratoriach dCS. W żadnym z urządzeń dCS nie znajdziemy kupowanych gdzie indziej przetworników, filtrów, układów wejściowych. Są tu układy, technika, oprogramowanie i myśl inżynierska niepodobne do niczego innego.

Najbardziej zaawansowanym projektem dCS jest nowy system Vivaldi. Składa się on z czterech urządzeń i jest prawdziwym tour de force firmy. Trudno nie docenić stopnia zaawansowania technicznego tego systemu ani jakości osiąganego przezeń dźwięku. dCS zapakowało swoje technologie w piękne obudowy, tak samo wyjątkowe jak układy elektroniczne znajdujące się wewnątrz nich.

Budowa

Próba opisu systemu Vivaldi - jego możliwości i sposobu pracy - jest dużym wyzwaniem. To najbardziej skomplikowany, zaawansowany technicznie, złożony i pełen funkcji produkt, jaki kiedykolwiek testowałem. Tu opiszę go jedynie skrótowo, więcej informacji znajdziecie w tekstach uzupełniających.

Kompletny system Vivaldi składa się z czterech urządzeń, ale nie wszystkie z nich są niezbędne aby zacząć słuchać muzyki. Owe urządzenia to: transport, DAC, upsampler i zegar. Wystarczy, że kupisz Vivaldi DAC i podłączysz do niego – jako źródło sygnału – swój komputer [przez wejście USB. Możesz też podłączyć do przetwornika swój stary odtwarzacz CD. Wielkim krokiem w przód jest połączenie przetwornika z transportem Vivaldi. Wspólnie umożliwiają one skorzystanie z kilku wyjątkowych funkcji, jak na przykład upsampling na pokładzie transportu i przesyłanie do przetwornika danych audio w formacie DSC [oprócz PCM po upsamplingu]. Szczerze mówiąc to właśnie DAC i Transport Vivaldi odpowiadają w największym stopniu za jakość dźwięku opisywaną dalej w tym teście. Oprócz płyt CD, nowy transport jest kompatybilny również z płytami SACD.

Upsampler Vivaldi zmienia każdą popularną częstotliwość próbkowania sygnału w dowolnie wybraną inną częstotliwość. Co więcej, pozwala on na integrację systemu Vivaldi z internetem. Można dzięki temu skorzystać z serwera muzycznego, obsługiwać system za pomocą iPada, iPhone’a llub urządzenia iTouch a także odtwarzać muzykę bezpośrednio z pamięci USB. Vivaldi Clock to bardzo precyzyjny zegar pozwalający na synchronizację wszystkich podłączonych do niego elementów systemu.

Każde urządzenie zajmuje własną, wspaniale zaprojektowaną obudowę. Jej przednią ściankę tworzy gruby płat aluminium tworzącego delikatną płaskorzeźbę. Płynne linie płyną po niej jak subtelne fale. Mój testowy zestaw był srebrny, ale Vivaldi dostępny jest również w kolorze czarnym. Kolorowy wyświetlacz umieszczony po lewej stronie panelu czołowego pokazuje, w normalnym trybie, status pracy urządzenia [wybrane wejście, częstotliwość próbkowania, połączenie z zegarem, głośność, etc.]. Kiedy jednak wejdziemy w tryb menu, na wyświetlaczu pojawiają się setki szczegółowych opcji pozwalających na skonfigurowanie każdego z elementów Vivaldi. Struktura menu jest tak szeroka, że dCS dostarcza – oprócz instrukcji obsługi – specjalny, laminowany schemat.

Połączenie i konfigurację systemu Vivaldi najlepiej zostawić wyspecjalizowanym przedstawicielom dystrybutora. Typowy zestaw wymaga wykorzystania 12 przewodów, nie wliczając w to połączeń sieciowych. Na tylnych ściankach czterech urządzeń składających się na cały system znajduje się łącznie 56 gniazd. Co więcej, każdy element systemu należy odpowiednio skonfigurować w celu osiągnięcia optymalnej jakości dźwięku. Opcje, prowadzące do dźwięku najwyższej jakości, obejmują - między innymi - kwestie upsamplingu, połączenia z zegarem, wybór jednego z sześciu filtrów.

Potem, po odpowiednim zestawieniu, obsługa systemu jest dość prosta. DAC zapamiętuje filtr i częstość próbkowania wybrane dla każdego wejścia. Nie ma więc potrzeby, by za każdym razem zmieniać te ustawienia [choć pewnie będziesz chciał zmieniać filtr dla różnych nagrań – więcej na ten temat później]. Jedyne przyciski, które trzeba naciskać podczas codziennych odsłuchów to: przełącznik źródła CD/SACD na obudowie przetwornika i wybór wejścia pozwalającego na słuchanie muzyki z serwera na upsamplerze, Wybór wejść przetwornika i upsamplera jest również możliwy za pomocą pilota zdalnego sterowania dostarczanego wraz z dakiem. Świetnie zaprojektowany ciężki pilot pozwala na sterowanie transportem, poziomem głośności, wyborem filtrów, balansem między kanałami, częstością próbkowania i wieloma innymi funkcjami.

Do testów otrzymałem bardzo wczesne egzemplarze produkcyjne, cierpiące na kilka wad wieku dziecięcego, ale instalacja nowego oprogramowania [łatwa do przeprowadzenia: z płyty CD lub pamięci USB] rozwiązała wszystkie problemy. Nieco trudniejsze jest bezprzewodowe połączenie systemu Vivaldi z muzycznym serwerem sieciowym. Mój zestaw to bezprzewodowy router i serwer AVA Media Zara Premium połączony z upsamplerem Vivaldi kablem Ethernet. Kupiony a AppleStore app dCS na iPada pozwolił mi na przeszukiwanie muzyki na serwerze, wybieranie utworów do odtwarzania i tworzenie playlist. Brzmi to bardzo prosto, ale zmuszenie wszystkich tych urządzeń do wspólnej pracy zajęło mi długie godziny walki z problemami. Moje przeżycia mogą jednak nie być typowe, zwłaszcza że dCS stale rozwija swoje oprogramowanie.

Odsłuch

Vivaldi jest zbudowany jak żadne inne źródło cyfrowe i brzmi jak żadne inne źródło cyfrowe. Choć oczywiście istnieją pewne podobieństwa między dźwiękiem nowego sytemu a systemem dCS Puccini, zastosowane tu – bez żadnych kompromisów cenowych – najnowsze technologie wynoszą jakość dźwięku na poziomy stratosferyczne. Puccini to jedyne produkty dCS, jakie dobrze znam. Wiele osób czeka zapewne na wynik porównania systemu Vivaldi z poprzednim okrętem flagowym dCS – linią Scarlatti. Poprosiłem więc Jacoba Heibrunna, który przez wiele lat korzystał z systemu Scarlatti [i kupił zestaw Vivaldi po jego odsłuchu] aby napisał kilka swoich uwag [patrz osobny tekst uzupełniający].

Jedną z naczelnych cech charakterystycznych firmowego dźwięku dCS jest jego gęstość i olbrzymia ilość pokazywanych informacji. Nie myślę tylko o doskonałej rozdzielczości, ale o wrażeniu, że tkanina odtwarzanej muzyki utkana jest z najdoskonalszego jedwabiu. Struktura dźwięku odtwarzaczy innych producentów jest mniej ‘ciągła’. Odwołując się do włókienniczej analogii: w porównaniu do dCS, dźwięk z innych źródeł jest utkany z grubszych nici, mniej precyzyjnie spleciony. Barwa instrumentów – odtwarzanych przez system Vivaldi – jest bogata i nasycona, przypomina raczej dźwięk słyszany na żywo niż jego cyfrową rekonstrukcję. Gęstość tonów i poczucie organicznej spójności dźwięku – wyjątkowe wśród słyszanych przez mnie systemów cyfrowych – sprawia, że odległość między analogiem a cyfrą jest mniejsza niż kiedykolwiek wcześniej. Vivaldi odwzorowuje brzmienie z wyjątkową naturalnością i bardzo bezpośrednio. Nawet jeśli odtwarzamy płyty CD lub pliki 16bit/44,1kHz. Szególnie dobrze Vivaldi wpływa na brzmienie pianina [jest bardziej ‘jak prawdziwe pianino’] i saksofonu [jest bardziej ‘jak prawdziwy saksofon’]. Choć, szczerze mówiąc, mógłbym tu wymienić dwa inne – dowolnie wybrane – instrumenty. Vivaldi po prostu pokazuje każdy instrument bardziej realistycznie, mniej syntetycznie. Po części wpływa na to wspomniana już wzmożona gęstość muzycznej materii, ale również brak mechanicznego posmaku, co sprawia, że barwa instrumentów jest bardziej naturalna. W moim systemie składającym się z wyjątkowo przeźroczystej elektroniki Constellation, interkonektów i przewodów głośnikowych MIT oraz kolumn Magico Q7 (oraz najlepszego zasilania i tłumienia drgań) Vivaldi pokazał doskonałe wręcz odwzorowanie faktury brzmienia instrumentów i ich realistyczne obrazowanie.

Vivaldi brzmi tak realnie, wyraźnie i jest tak przeźroczysty z jeszcze jednego powodu. Stare recenzenckie sformułowanie o ‘zdejmowaniu zasłony’ wydaje się stworzone właśnie dla opisu nowego produktu dCS. Vivaldi sprawia wrażenie, że między słuchaczem a muzyką nie ma nic, żadnych przeszkód. Przy tym systemie inne źródła brzmią sucho i matowo. Krystaliczna przejrzystość tego systemu nie tylko wpływa na wrażenie żywotności i bliskości dźwięku, ale również na niesamowite odwzorowanie przestrzeni. Strefa przejrzystości obejmuje nie tylko instrument prowadzący, ale rozciąga się również na całą szerokość i głębokość sceny. Nigdy wcześniej nie słyszałem tak dokładnie każdego instrumentu, nawet w najdalszym rzędzie orkiestry.

Uważasz, że wszystkie źródła cyfrowe brzmią płasko i mało przestrzennie? Posłuchaj Vivaldiego. Usłyszysz ile przestrzeni, powietrza, głębi i gęstości jest zakodowane w twoich płytach i czeka na uwolnienie. Przez lata zaskakiwało mnie, że podczas testowania coraz lepszych urządzeń słyszałem więcej i więcej muzyki z płyt, które słuchałem wiele razy. Nigdy jednak przeskok nie był tak wielki, jak w przypadku systemu Vivaldi. Reprezentuje on wielki krok naprzód w odtwarzaniu zapisanej cyfrowo muzyki. Zwłaszcza w kategoriach przestrzeni, głębi i możliwości rozróżniania poszczególnych planów i instrumentów. Wystarczy posłuchać wspaniałego nagrania Playing With Fire zrealizowanego przez Reference Recordings. Ściana za głośnikami znika. Tuby brzmią jakby znajdowały się kilkanaście metrów za linią kolumn. Vivaldi nie tylko rekonstruuje głębię, ale sprawia, że jest ona w organiczny sposób ciągła. Można dokładnie usłyszeć każdy pojedynczy instrument i określić jego miejsce w orkiestrze. Scena dźwiękowa jest nie tylko szeroka i głęboka, ale i ekspansywna – w tym sensie, że wyraźnie słychać powietrze płynące nad muzykami, powietrze będące nośnikiem muzyki, zwłaszcza najwyższych oktaw. Nie chodzi dosłownie o brzmienie najwyższych dźwięków, ale o wrażenie otwartości prezentacji, poczucie zdjęcia pokrywy zasłaniającej muzyków. Wrażenie obecności powietrza wokół cymbałków, na przykład, czyni ich brzmienie bardziej żywym i energetycznym. To coś więcej niż samo przedstawienie instrumentu, który zwykle brzmi dość jasno i bez nadmiernego rozciągnięcia w stronę wysokich częstotliwości. Otwartość najwyższych oktaw przedstawianych przez system Vivaldi i ich nasycenie powietrzem w niczym nie przypominają innych cyfrowych źródeł. Są bliższe najlepszym gramofonom.

Szerokość i precyzja odwzorowania sceny muzycznej pozwala – podczas słuchania Vivaldiego – na śledzenie poszczególnych linii muzycznych i na przenoszenie uwagi z jednego instrumentu na drugi. Taki sposób prezentacji jest antytezą homogenizacji. Wyraźne odwzorowanie każdego muzyka jest obecne, i bardzo znaczące, również podczas słuchania muzyki nagranej z mniejszym rozmachem. Duet gitary i wiolonczeli ‘Nothern Lights’ z płyty Freefall grupy Dixie Dregs jest tego najlepszym przykładem. Intencje muzyków stają się wyraźniejsze a współbrzmienia instrumentów znacznie lepiej słyszalne. Posłuchajcie również gry Joe Passa podczas cichego solo trąbki w „Contractor’s Blues’ z płyty XRCD Basie Street Counta Basie., Vivaldi pokazuje każdy niuans jego ekspresji zachowując jednocześnie cały swing i energię nowoczesnej gry, które wszystkie inne źródła rozmywają.

Moim zdaniem, wysokie tony Vivaldi mają równowagę przesuniętą raczej w stronę ostrości niż relaksu. Nie przepadam za zbyt jasnymi i podanymi do przodu tonami najwyższych zakresów. Według mnie to wada systemu. Vivaldi potrafi jednak pokazać całe spektrum wysokich tonów bez jakiegokolwiek poczucia agresji czy wyprowadzenia ich na pierwszy plan. Wynika to z faktu, że są one doskonale połączone z resztą pasma, jak w delikatnie utkanej materii, o której wspomniałem wcześniej. Są też odpowiednio pokazane w odniesieniu do przestrzeni całej sceny. Brzmiące jasno źródła wypychają wysokie tony do przodu, co sprawia, że brzmią jak osobny element dźwięku nad samą muzyką. W wykonaniu Vivaldiego są delikatne i wyrafinowane, ale jednocześnie mają odpowiednią masę i nie są niczym ograniczane. Co więcej, góra skali jest bogata i pełna detali nawet przy niskim poziomie głośności. Jest również niesłychanie czysta i wolna od metalicznego blasku, dzięki czemu Vivaldi brzmi żywo, ale nie przekracza granicy nadmiernej jasności. Kiedy piszę o wysokich tonach i wyższej średnicy Vivaldiego przychodzi mi na myśl piękna fraza Jonathana Valina ‘oświetlona od wewnątrz’, której użył po raz pierwszy do opisu elektroniki Audio Research. Tak właśnie brzmi Vivaldi – dźwięk jest nasycony światłem i powietrzem. Jest wolny od ostrości, blasku i mechanicznych artefaktów. Powinienem tu jednak wspomnieć, że w moim systemie filtry cyfrowe 4 i 5 brzmią lepiej niż jaśniejszy i ‘ostrzejszy’ filtr 1 [który według dCS jest ‘poprawny’ z technicznego punktu widzenia]. Podczas zmiany stosowanego filtra, wraz ze wzrostem jego numeru brzmienie systemu staje się coraz łagodniejsze i bardziej zrelaksowane. Filtr 5 daje dźwięk wolny od pre-ringingu [to znaczy jego energia jest przesunięta w ten sposób, że słychać je po uderzeniu transjentów zamiast przed i po nim]. Jest to filtr przydatny w trakcie odsłuchu starych, twardych nagrań zrealizowanych w technice 16/44,1. Jak widać możliwość zmiany filtra cyfrowego za pomocą pilota jest bardzo przydatna

Pod względem reprodukcji basu – jego rozciągnięcia, ciężaru, dynamiki, artykulacji i rysunku – Vivaldi jest po prostu klasą dla siebie. Dół jest wielki i mocny a jednocześnie szybki i delikatny. Cały bas ma czystość, która – znowu – w niczym nie przypomina innych źródeł cyfrowych. Już przez same niskie tony Vivaldi jest rewelacją. Tak dobrze pokazuje fakturę, ciężar i życie tuby, wiolonczeli, gitary basowej, kontrabasu, kotłów i stopy. Vivaldi nie zamazuje barwy, dynamiki, ciężaru i rysunku instrumentów bogatych w niskie tony. Kiedy śledziłem grę lewej ręki na płycie Nojima Plays Liszt [Reference Recordings] mogłem docenić wielkość fortepianu, jego wielkość i siłę oraz doskonałość interpretacji Nojimy. Unosiłem brwi tak samo, jak wtedy kiedy z kilku metrów słuchałem recitalu Fan Ya Lina podczas ostatniej wystawy Rocky Mountain Audio Fest. Taki charakter basu w połączeniu z przejrzystością całego spektrum i szerokim rysunkiem sceny oraz bogactwem przekazywanej barwy, o których wspomniałem wcześniej, stworzył wrażenie prawdziwej obecności kontrabasu w moim pokoju odsłuchowym. Słuchałem instrumetnu Edgara Meyera doskonale nagranego na płycie CD Hop, Skip & Wobble [Sugar Hill] w trio z Jerry Douglasem i Ressem Barenbergiem. Zamiast normalnego źródła niskich tonów, słyszałem jak duży korpus kontrabasu rezonuje i przenosi atak każdej nuty w przestrzeń mojego pokoju. Jakość dźwięku z płyt SACD oferowana przez zestaw Vivaldi jest po prostu niesamowita. Dobrze zrealizowane płyty Super Audio brzmiały delikatnie a jednocześnie przejrzyście i wielką rozdzielczością i bez jakiegokolwiek ‘cyfrowego’ nalotu. Odkryłem niedawno japońską wytwórnię Eighty-Eights. Dwie pierwsze płyty z ich katalogu, jakie słyszałem – The Great Jazz Trio [Hank Jones, John Pattitucci i Jack DeJohnette] oraz Love Letters Roya Haynesa – pozwalają się przekonać, że nagrywa ona świetną muzykę starając się jednocześnie osiągnąć brzmienie na najwyższym poziomie. Wszystkie tytuły są nagrywane w formacie DSD a następnie publikowane na hybrydowych dyskach Super Audio. Różnica między CD a SACD nie jest tu tak duża, jak zdarzało mi się słyszeć z innych źródeł. Nie wynika to jednak z ograniczonych możliwości systemu Vivaldi w zakresie odtwarzania płyt SACD. To raczej płyty dźwięk z płyt CD stoi na poziomie zbliżającym się niepokojąco blisko do terytorium SACD. Porównanie płyt SACD z tymi samymi nagraniami dostępnymi w formacie 24/96kHz odtwarzanymi z serwera pokazało nieznaczną przewagę płyt. Ich dźwięk jest gładszy, wysokie tony bardzie realne a całość brzmi bardzo naturalnie. Pliki PCM brzmią, przy płytach, bardziej ostro w zakresie wysokich tonów. Cymbałki z SACD mają więcej powietrza, są delikatniejsze i pozbawione ostrości słyszanej z PCM.

Miałem też możliwość posłuchania odtwarzanych bezpośrednio z komputera plików DSD. Nie miałem jednak pod ręką płyt SACD z tymi samymi nagraniami, co pozwoliłoby na bezpośrednie porównanie. Nie znałem również zbyt dobrze muzyki, którą mogłem odtwarzać z plików tego formatu. Mogę jednak napisać, że ich brzmienie było doskonałe a Vivaldi odtwarza pliki DS bez żadnych problemów.

Pliki PCM wysokiej rozdzielczości, które wcześniej dobrze znałem, zostały przez nowe urządzenia dCS wyniesione na inny poziom. Delikatne detale, precyzyjny rysunek i szeroka scena nagrania Exotic Dance sfor the Opera [Reference Recordings] zrealizowanego w formacie 24/176,4kHz zostały pokazane w wyjątkowy sposób. Vivaldi daje tym nagraniom wspaniałą oprawę. Przewaga wysokiej rozdzielczości nad standardowym formatem – przejrzystość, rozdzielczość, przestrzenność – jest wyraźnie widoczna dzięki doskonałej barwie, dynamice, ciężarowi basu i precyzji osiąganych przez system Vivaldi. Zwłaszcza pod względem trójwymiarowego odwzorowania sceny oraz wypełnienia jej powietrzem i światłem.

Możesz uważać, że w dzisiejszych czasach - kiedy komputerowe audio zdobywa świat – nie warto już wydawać pieniędzy na transport płyt. Moim zdaniem transport z wielu względów jest niezbędnym elementem systemu. Po pierwsze, pozwala on na dostęp do wielkiego katalogu istniejących już płyt SACD. Na świecie wydano już tyle płyt, że warto zainwestować w sprzęt do ich odsłuchu. Co więcej, Vivaldi jest najdoskonalszym transportem płyt SACD jaki dotąd zbudowano. Nie sądzę, żeby kiedykolwiek ktoś zbudował lepsze urządzenie. Jeżeli zaś dCS odkryje coś nowego, co pozwoli wyciągnąć z płyt więcej informacji – z pewnością wprowadzą udoskonalenia do swoich programów, będzie to dostępne dla użytkowników transportu Vivaldi w postaci nowego programu do zainstalowania. Po drugie: porównanie płyt CD odtwarzanych przez transport dCS z ich zripowanymi wersjami odtwarzanymi z komputera pokazało, że transport ma przewagę. Niewielką, ale słyszalną. Trudno uwierzyć, że płyta – odtwarzana w czasie rzeczywistym – może mieć przewagę nad plikiem zapisanym na twardym dysku, ale według moich uszu dźwięk bezpośrednio z płyty jest bardziej płynny i wciągający. Trudno wyraźnie wskazać jeden lepszy aspekt brzmienia płyty. Ale pliki są – w porównaniu – bardziej mechaniczne. Różnica jest niewielka – mniejsza niż ta między kablem Ethernet a USB – może więc wynikać z konfiguracji mojego własnego systemu. Niektórych może również interesować wpływ upsamplera i zegara na dźwięk systemu. Pierwsze z tych urządzeń daje więcej opcji upsamplingu w porównaniu do możliwości samego transportu, pozwala na połączenie systemu z siecią oraz wprowadza poprawę jakości dźwięku porównywalną z wpływem zegara. Rozszerzenie systemu o każde z tych urządzeń poprawia ogniskowanie sceny dźwiękowej, poprawia zróżnicowanie głębi, zwiększa przestrzenność, uwidacznia więcej detali oraz pozwala na otrzymanie bardziej realnej barwy. Nawet bez zegara i upsamplera, zestaw składający się z transportu i przetwornika Vivaldi jest najlepszym źródłem cyfrowego dźwięku, jakie w życiu słyszałem. Zegar i upsampler podnoszą jego – i tak już doskonałą – jakość na jeszcze wyższy poziom. Podczas odtwarzania płyt SACD upsampler nie bierze udziału w obróbce sygnału. Transport łączy się wtedy bezpośrednio z przetwornikiem za pomocą dwóch przewodów AES/EBU.

Przez miesiąc słuchałem zestawu Vivaldi połączonego firmowymi przewodami [AES/EBU i BNC do zegara]. Potem zamieniłem je na przewody firmy AudioQuest. Najpierw wprowadziłem do systemu interkonekt Wild AES/EBU, potem Eagle Eye BNC. O ile poprawa jakości po zmianie interkonektu nie była niespodzianką, o tyle zaskoczyła mnie poprawa jakości po wymianie przewodu transportującego sygnał wzorcowego zegara. Po zastosowaniu przewodu Eagle Eye dźwięk stał się bardziej spójny, bardziej zrelaksowany i bardziej muzykalny. Cyfrowe przewody nie wpłynęły na żaden określony aspekt brzmienia. Stało się ono bardziej wciągające i ekspresyjne. Urządzenia Vivaldi są tak precyzyjne, że pokazują dokładnie jaki wpływ na dźwięk ma zmiana najdrobniejszych nawet detali konfiguracji systemu.

Podsumowanie

Znam dobrze urządzenia dCS Puccini. Kiedy poczytałem trochę o nowych technologiach systemu Vivaldi, spodziewałem się poprawy jakości dźwięku. Nie spodziewałem się jednak, że nowy system podniesie poprzeczkę tak wysoko powyżej poziomu osiąganego aktualnie przez najlepsze urządzenia. W każdej kategorii Vivaldi jest klasą dla siebie. Tak pod względem stopnia zaawansowania technicznego, jak i – co najważniejsze – poziomu dźwięku. To niezapomniane wrażenie, usłyszeć dobrze znane płyty odtwarzane z takim poziomem realizmu, tak bliskie wydarzeniom muzycznym słyszanym na żywo. Nigdy nie słyszałem standardowych nagrań cyfrowych odtwarzanych z taka przestrzenią, przejrzystością i barwą.

Oprócz referencyjnego dźwięku z płyt CD, SACD oraz plików przesyłanych z komputera, system Vivaldi ustanawia nowe standardy pod względem funkcjonalności i wygody obsługi. Trudno sobie wyobrazić coś, czego nie potrafią te urządzenia. Konwertują PCM do DSD, PCM do DXD, odtwarzają pliki DSD, zmieniają częstość próbkowania, łączą się przez internet z serwerami muzycznymi, odtwarzają pliki z pamięci USB. Listę tę można ciągnąć i ciągnąć. Co więcej, platforma sprzętowa utworzona przez elementy systemu Vivaldi została zaprojektowana z pewnym zapasem: zmiana oprogramowania pozwala na wprowadzanie do niej nowych funkcji i możliwości w miarę ich rozwoju. Ta wyjątkowa funkcjonalność ma jednak swoją cenę. Vivaldi to skomplikowany instrument. Wymaga od użytkownika sporego zaangażowania w wybór najlepszych parametrów pracy i odpowiedniej optymalizacji systemu jako całości. Nie jestem również do końca zadowolony z funkcji pozwalających na integrację systemu Vivaldi z muzycznym serwerem sieciowym. Trudno było skonfigurować takie połączenie a program sterujący urządzeniami dCS z poziomu iPada nie jest tak wygodny i intuicyjny jak, na przykład, darmowa aplikacja Apple Remote dla iTunes.